Geçmişte kalan insanlara baktım bugün... ya da kalmasını istediğim kişilere... hepsine ait onlarca resim, teker teker yaşadım herbirini, ayrı ayrı.... Gerçek olan hangisiydi? dedim hangisi seviyordu? hangi resimdeki daha yakındı, güzeldi... Saçma bir yarışta, jüri üyesi olarak buldum kendimi... İlhan iremin bi şarkısı vardı ya ben değilim diye... hayır ben değilim ben olamam yanındaki, öle dopdoluyken bugün gözlerim, nasılda gülmüşüm şu resimlerdeki gibi sözlerine sahip... benim durumum tam tersi galiba... O resimde gülenlere baktığımda onlar gerçekmiydi dedim, gerçekten O'na ait bir gülücük varmıydı... gerçek değilse bu nasıl biryansımaydı,okadar içten...
Öyle baktım birkaç saat... Şaşırma efektleri vardı hep içimde.. şu resme bak diyordum bayağı mutlu çıkmışım..hayır şuna bak en güzeli bu.. her zamanki gibi kendimle konuşuyodum işte... Kendimi dinlemeyi seviyordum... Benciliğim, sırf bende gösteriyordu kendini...
Herşey sahte bir tek ben gerçeğim geyiği vardır ya... Hakkatten öyle mi lan dedim... Neye inanıcam ki ben... Karşımdakini düşündüm gene-ki klasik ben, karşındakini düşünen...O'nun gözünden kendime bakan, hata arayan... Salak herif dedim, salak herif... Ne gereği vardı...
Seviorumda seviorum, aşığımda aşığım parantezinde yaşamışım ilişkilerimi... Parantezin içi boşsa, bunların bi değeri kalmıyor tabi... Ondan sonra alıyorsun silgiyi, herşeyi baştan yazıyorsun... herkesi siliyosun yerine yeni insanlar koyuyosun... ta ki parantezin içi doluncaya kadar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder