Umut... Her zaman aklimda aslinda. Basit bir beklenti olmadi hiç bir zaman benimkiler. Olamayacak olani istedim hep. O'na ait ne varsa, onda olmak istedim. Çünkü biliyordum aslinda ben degildim... Evet ben degildim yaninda olmasi gereken. Eger haksizsam bile, yapacak bir sey kalmamisti.
Benden geriye, elinde kalanlari yasamaya çalisan bir herif kaldi.Ve ne yazik ki biraz düsündügümde elimde bir bok kalmadigini da farkedebiliyordum. Neyi yasatmaya çalisiyorum ki ben? Neyi yasiyorum?
Bir Bilsem...
Seni sevmiyorum! Senden nefret ediyorum! bu yalanlari bile duyuramayacagim kadar uzak kaldi bana sanki ütopyam. Bunu hiç düsünmemistim. O'na bu kadar uzak olmak... Hiç aklima gelmemisti.
Hala ayni sarkiyi dinliyorum, ayni resme bakiyorum ve ayni yerde duruyorum. Ilerleyemiyorum... Oysa o kadar kolay ki düsününce gitmek. Bastan yaratmak herseyi. Boktan bir silgi ariyorum iste herseyi bembeyaz yapabilecek. Aradigim neyi buldum ki ben?
Vazgeçiyorum...
Keske arkamda birakmam gereken seylerin içinde O olmasa diyorum. Gerçi bir sey farketmiyor ki böyle düsünmek. Ben zaten arkadayim, neyi birakmam gerekiyorsa, onlarin arkasindayim iste. Daha yanina dahi varamadim ki.
Hayali Yasiyorsun, O'na Hiç bir zaman ait olmadin, Bir hayali yasatiyorsun...
Çok duydum bunlari ben. Ama hala burdayim iste. Hatta keske burda olsam, hala O'ndayim... Benim ütopyam, hala aklimda.
Her zaman...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder