30 Nisan 2009 Perşembe

You and Space Travel (1951)






Lewellen, John. Illustrated by Fitch, Winnie and Phelan, Joe. You and Space Travel. Chicago: Children's Press. Inc. (60 p.) 24 cm.








Reprinted numerous times this is one of the first children's books about the possibility of space travel. It has illustrations primarily of rockets and how they work. There are several spacesuit illustrations as well as a landing on the Moon. Look for the 1958 reprint.








It is amazing how much the image of space changed in 7 years.






Here are a few of the illustrations:






It's "sedative patronisation"

Untroubling familiarity and base populism is what “the people” are, dubiously, supposed to crave. This is certainly what “the people” get whenever the avant-garde is deemed to have failed.
Jonathan Meades reviews Owen Hatherley's Militant Modernism.
But is populism actually popular? Or is it simply sedative patronisation, bread and circuses devised by a cynical caste of free marketeers who presumptuously underestimate the collective intellect?

28 Nisan 2009 Salı

Your Place in America's Space Program (1964)


One of my favorite memories of growing up with these books in the 1960s was how they seem to be addressed to me. YOU will go to the moon. YOUR place in the.... I CAN ....
As part of the space race there was a perception that this was going to be the NEXT thing and we needed to train a workforce to fill all those upcoming space jobs. There were a number of books in the early to mid-60s explaining exactly what courses you need and what you might do. Some of this was to take that excitement over America's Astronauts and gently point out that not everyone would go into space, but we could all help.
Lent, Henry B. Your Place in America's Space Program. New York: Macmillan Co. (xii, 209 p.) 21 cm.

27 Nisan 2009 Pazartesi

Yanlış Kişiye Aşık Olmak


yapılacak en büyük dalgınlıktır belki. asla hiç bir yere çıkmayan bir yola girmiş olursunuz, karşınıza geri dönebilmek için bir sürü yol çıktığı halde dönmeden dümdüz gidersiniz. sonunda dünyanın sonunu bulmaya benzer gördükleriniz, tekrar başa mı döndüm dersiniz ama hala ileri giden bir yol vardır-ki bu umuttur. ve bu durumda umut güvenilecek son şeydir ama siz güvenirsiniz. karşınıza bir sürü insan çıkar geri dön diyen, bunlar iyidir. ama siz iyi olmak istemezsiniz, sadece onda olmak... o ise bir kuyunun dibindedir sanki. sizde düşünmeden atlarsınız oraya. ya ona ulaşırsınız, ya da yere çarparsınız. sonuçta bir acıyla uyanırsınız o kuyunun dibinde. yukarı bakarsınız çıkış yok, etrafınız zaten hiç olmamış. beklersiniz sadece. ama beklediğiniz sizi ordan çıkarak bir ip değildir. sadece odur beklenilen. o kuyudan çıkmanın hiç önemi olmaz ki zaten, onun olmadığı heryer bir kuyudur size...

26 Nisan 2009 Pazar

Ballard: another last modernist

Rhys Tranter has posted several blogs in response to the death of JG Ballard. So far I have managed to avoid comment. However, the latest links to Chris Petit's appreciation The Last Modernist and now I have something to say.

What is it with this title? In 1996, Anthony Cronin published The Last Modernist, a biography of Beckett and, three years ago, James Wood wrote an article about Henry Green entitled The last English Modernist (to which I responded at the time). We can assume it's a muted overstatement to assert the importance of a writer even when writing - certainly in these three cases - means the erasure of the author as a distinct personality. Here though, in its blithely confident use, it reveals the anxiety with which British literary culture regards modernism (the case, by the way, is lower to maintain the present tense).

In the two tributes, the word is used in its most general sense: a modernist is a writer concerned with the modern world. Ballard was certainly that. What's more, he insisted that he was "not a literary man" - that is, uninterested in writing in itself. His concern instead was for precise representation of his subject: "He transcribed the images that unspooled in his head with an intense reverence and literalness, with no hint of po-mo irony, the last modernist." Petit places the focus on Ballard observation of "a world teetering on the brink of crash and catastrophe" and the epidemic of psychosis it provokes. This is reiterated in his tribute by Martin Amis:
[Ballard] kept asking: what effect does the modern setting have on our psyches - the motion sculpture of the highways, the airport architecture, the culture of the shopping mall, pornography and technology? The answer to that question is a perversity that takes various mental forms, all of them extreme.
This is certainly the climate of modernism and it cannot be denied that, in their novels, both Ballard and Amis raise a terrible caricature that might be called modern life and might thereby be called modernistic. Yet why isn't writing also subject to modernity as much as "our psyches"? In both appreciations, the writers demonstrate their own distance from the caricature. They are able to remove themselves from modernity in order to explain why its fictional presentation is worth celebrating. What does this tell us about the reach of modernity?

Amis refers to his father's friendship with the writer "did not survive Ballard's increasing interest in experimentalism" but the only forms mentioned are the perversely mental. Perhaps it was that Ballard's novels display "very little interest in human beings in the conventional sense" and are "remorselessly visual", both necessary symptoms of modernity. I suspect these are individual features of the author's style rather than experiment, although the unrelenting boredom of The Unlimited Dream Company might be an exception. So, again, what about the distance of the author; the remove from what is taking its course in the novel? Since his death we've read how Ballard himself was a very conservative character, in contrast to his imagination. This is told with a mixture of amusement and unreflective perplexity. Yet the refusal to investigate that separation is - for me at least - what finally limits such fiction; not interesting as fiction. Ballard's is a form in which the author and his means are not subject to the threat of chaos and castastrophe, always able to maintain a knowing distance. People in novels are never writers, just as characters in soaps never watch soaps. In this way, fiction can be more easily assimilated by the culture of journalism and presented as attention to the world while remaining a comforting escape.

We might compare all this to a classic modernist work, Kafka's The Judgment. The final action - in which Georg Bendemann leaps from a bridge into a river - returns the story to its origins or, rather, its pre-origins; its non-existence. Judgment has been made on the imagination that has produced the story and thereby betrayed the lie of its efforts to enter the world; the story is condemned to a release that is also a sentence of death. It is sentence that is, for the writer and reader, both swift and endless. "Last" is thereby also a misconstrual and misrepresentation of literary modernism; hence perhaps its popular repetition.

Human Smoke signals

Oppressors don't fear pacifism. They fear aggression. Baker quotes a demonstrator's placard: 'WAR MEANS FASCISM'. The truth is the exact reverse.
This is the end of Max Dunbar's review of Nicholson Baker's Human Smoke: The Beginnings of World War II, the End of Civilization, which has just been published in paperback. Isn't the reverse true only because the phrase is chiastic? Whichever, it is meant as the triumphant rebuttal of Baker's support for pacifists in the 1930s. Looking back in the knowledge of the Holocaust, Baker's position seems not only dubious but downright callous. Back at the beginning of the review, it's clear Dunbar agrees and quotes Orwell in support of the suggestion that pacifists are "secretly inspired by an admiration for power and successful cruelty". And, before he begins to address the book, he also quotes three other reviews that take issue with the morality of Baker's project (though how all four can be described as "professional historians" is a question that'll have to remain for others to answer - Adam Kirsch, for instance, is a poet and literary critic). The potential reader is well-primed to be suspicious.

For me, otherwise unperturbed by the challenge of Human Smoke, the reception has been troubling because the issue of the Holocaust has been raised to address and, at the same, to obscure the reviewers' responsibility for more recent atrocities. For all the reviewers haughty disgust at Baker, the fact is the British did not declare war on Germany to end oppression of European Jewry. Forgive me for repeating the obvious, but it was only when Nazi Germany invaded a sovereign nation that war began. It's worth pointing out too that those, like Max Dunbar, who supported the invasion of Iraq, it wasn't Saddam's oppression that prompted the US and UK governments. Indeed, he was toppled at his least oppressive, least dangerous time. In the 80s, at the height of his well-sponsored reign, the powerful whose aggressive policies Dunbar so admires, encouraged a terrible war on Iran and, in order to maintain military support, turned a blind eye to the gassing of civilians that would later be used to back-up spurious warnings of WMD that were themselves used to justify an invasion.

Moreover, oppressors do fear pacifism. The Nazis were so fearful of The White Rose movement that they beheaded a 16-year-old girl. We might wonder whose "power and successful cruelty" Sophie Scholl admired - Orwell's perhaps? And more recently, in Iraq, there was a campaign of non-violent resistance which, Chomsky observes, "compelled the United States, step-by-step, to back away from its programs and its goals". Insurgent aggression, it could be said, enables the oppression the US seeks to impose on Iraq as it had previously relied on Saddam to do (overthrowing once he became too weak) - enables it, that is, to present the oppressive occupation as "resolve" and "determination" to bring "freedom" at some vague point in the distant future.

Finally, Dunbar observes that Baker's juxtaposition of fragments "becomes a technique for lazy moral equivalence". I can see how this is likely. Yet Dunbar himself uses suggestion when he asks "how honourable were the war's opponents?". For example, Gandhi, he tells us, was "a committed racist". If one decides every pronouncement made by each individual quoted by Baker is relevant then juxtaposition becomes impossible. Surely absences is as much the point of juxtaposition as presence, or is thinking for one's self - awareness of resonances and alternatives - problematic for some? Still, let's avoid laziness and rely on definitions supplied by international law. The recent invasions by US and UK forces are direct equivalents of the Nazi assaults on Poland and Russia in that they violate the sixth Nuremberg Principle and the 1949 Geneva Convention. Those with executive power in each nation are potentially guilty of the supreme war crime - the waging of a war of aggression (they have to be tried first of course). This isn't a mere technicality. As we know, the death toll as direct result of the invasion and occupation of Iraq has risen well above one million civilians. Reading the overt supporters and covert apologists of aggression, one has to ask: what part of Never Again don't they understand?

24 Nisan 2009 Cuma

Moon Base (1959)



Nephew and Chester wrote a quartet of space books for kinds in the late 1950s and early 1970s. I will highlight the others in later posts. Today it is MOON BASE #2 out of the 4 books.






Nephew, William and Chester, Michael. Illustrated by Buehr, Walter. Moon Base. New York : GP Putnam's Sons. (72 p.) 23 cm.









Building on the 1st book (Moon Trip -1958) this one discusses a permanent settlement on the Moon. It has many full page and double-page illustrations of rockets, Moon vehicles, and a Moon base.






It is fun to see a very different style of illustration. Chester and Nephew came out of the aerospace industry so their approach to the subject is much more engineering based. They have a concept and specifications they wanted to share and they use a lightly wrapped story to convey it.






































23 Nisan 2009 Perşembe

Arrow at America's Spaceport (1966)


This is one of my favorite odd books.
Written by Pat Scarboro.
Arrow at America's Spaceport: The Children's Book on Space. Cape Canaveral, FL: Pat Scarboro. (96 p.) 28 cm. Softcover.

It is illustrated with many photographs which depicts Arrow, a palomino quarter horse, interspersed with pictures of the astronauts and the Kennedy space center equipment. Produced in the Cape Canaveral area it shows the horse giving us a spoken guided tour of various aspects of space flight. It was probably developed as a souvenir of the area. "
It was a"Golden Arrow Educational Books for Children" book but I haven't looked to see if there were others.

Aşk


Bir türlü sevemediğim adam yılmaz erdoğana ait bir şiir yazı deneme her neyse...

Başından büyük bir aşk geçmemiş her kadın için, bu bir eksikliktir;
Başından büyük bir aşk geçmiş her erkek için ise, bu bir fazlalıktır.
Erkeğin hayatında belki bir aşka yer vardır. Kadının ise aşkında belki bir hayata...

Erkekler deli gibi aşık olurlar, zamanla akıllanırlar. Kadınlar ise akıllı gibi aşık olurlar, zamanla delirirler. Aşk, kadını ve erkeği farklı etkiler. Aşık olan kadının gözünde başka hiçbir şeyin değeri kalmaz. Aşık olan erkeğin gözünde ise herşey yeniden değerlenir. Çünkü aşık kadın "nasıl olsa bitecek" sezgisi ile hareket eder.. Aşık erkek ise "nasıl olsa sonsuza dek sürecek" yanılgısıyla... Aşık kadınlar bu yüzden hep endişeli ve huzursuzdurlar; Aşık erkekler ise melekler gibi dingin ve aptallar gibi bön. Aşık olmak erkeğe yakışır. Kadına asla. Kadına yakışan sadece aşktır.

Aşksız bir erkek kendini kölesiz bir efendi gibi hisseder, Aşksız bir kadın ise efendisiz bir köle. Kadın ne ister? Ne mi ister? Hepsini ister. Ve aynı anda.

Peki erkekler ne ister? Hem sevgili karıları hem de haremleri olsun isterler. Peki neden korkarlar? Hem karısız hem de haremsiz kalmaktan korkarlar. Kadın erkeğinin kendisine kul köle olmasını ister; olunca da ondan nefret eder. Erkek ise kadının kendisine köle olmasını istemez; olunca da onu sever. Bir erkek kadından bıktığı için onu terk eder; Bir kadın ise erkeğinden sıkıldığı için. Arada çok önemli bir fark var. Bir erkek doyduğu için kadınından bıkar. Bir kadın ise doyamadığı için erkeğinden sıkılır. Kadın terk edildiği ve aldatıldığı zamanlarda, bir de boşanırken hiç tereddüt etmez. Kararlı, şuurlu ve son derece akıllı biçimde bütün strateji ve nokta hücumu taktikleriyle delirir. Delilik, kadınların aklıdır.. Ve sadece bu özellikleri bile, onların erkeklerden daha üstün kabul edilmeleri için yeterli bir sebeptir.
Kadınlar, sezgileriyle her şeyi bilirler. Erkekler ise akıllarıyla hiçbir şeyi bilemezler...
Kadınlar her şeyi görürler. Göremediklerini duyarlar. Duyamadıklarını ise sezerler.
-->

Dişilik yalnız algı kapılarını değil, bütün telepati, sezgi, altıncı his ve üçüncü göz kapılarını açan, Mescaline, Psilosibin kadar güçlü bir iksirdir.Kadınların sezgileri o kadar olağanüstüdür ki, onları erkeklerden çok daha üstün saymamak için hiçbir neden yok. Sezgi de neymiş mi dediniz? Aklın eli, kolu, gözü, kulağı ve burnudur. Aklın dürbünü, pusulası ve radarıdır. Şahini ve tazısıdır. Kapanı, tuzağı ve oltasıdır. Sezgi en kurnaz avcıdır. Sezgi olmasa ne bilim, ne felsefe, ne sanat olurdu. Akıl mı? Akıl sezginin uşağıdır. O kadar.. Sezgileri yerine bilgileri ile hareket eden bilgiç kadınlar kadar itici yaratıklar düşünemem. Akıllıları ve kültürlüleri ise itici değillerdir, ama sıkıcı olurlar çoğu zaman. Kadına en çok yarayan ne akıl, ne bilgi, ne de kültürdür. İnce ve şuh bir zekadır...

22 Nisan 2009 Çarşamba

İçmek..

Bir kayboluş... düşüncede bozukluklar. Yalnızlığın tezahür edişi. İçmek, bir dönüş belki... İstenilen insana, vucuda, aşka, hayata... Seni kazanmak için severim sarhoşluğu derler ya; doğru söz aslında... Kaybetmek olduğu kadar kazanmaktır kendini unutmak. İçtiğin kadar sarhoş olursun, sarhoş olduğun kadar hatırlarsın, hatırladığın kadar seversin... Ve sevdiğin kadar içersin. Onu kazanmak için seversin sarhoşluğu...

21 Nisan 2009 Salı

Astronomy Funbook (1955)








I love this workbook/playbook. Several of them were produced by the same publisher recycling pages and illustrations between 1953 and 1961.




















These were the equivalent of the the British Annuals with stories, puzzles, and games.














I like how the illustration are simple line drawings of sophisticated concepts. Although that moonship is going to have a problem taking off again. It looks like the artist didn't actually see how that ship was supposed to land and had to guess.















Sevdiğin Kadar Sevilirsin


Küçükken kuzguncukta bir sokaktan her geçtiğimde bak burası can yücel in evi derlerdi. Öylesine bakardım. Bir zamana kadar can yücel benim için kuzguncukta evi olan ünlü adam dı. Daha sonra iyi küfreden biri oldu. İyi şiir yazan. İyi düşünen. Ama gene hala kuzguncuğa her gidişimde bir geçerim evin önünden yanımdakilere gösteririm bakın burası can yücel in evi diye...




yerin seni çektigi kadar agirsin
kanatlarin çirpindigi kadar hafif..

kalbinin attigi kadar canlisin
gözlerinin uzagi gördügü kadar genç...

sevdiklerin kadar iyisin
nefret ettiklerin kadar kötü..

ne renk olursa olsun kasin gözün
karsindakinin gördügüdür rengin..

yasadiklarini kar sayma:
yasadigin kadar yakinsin sonuna; ne kadar yasarsan yasa,
sevdigin kadardir ömrün..

gülebildigin kadar mutlusun
üzülme bil ki agladigin kadar güleceksin

sakin bitti sanma her seyi,
sevdigin kadar sevileceksin.

günesin dogusundadir doganin sana verdigi deger
ve karsindakine deger verdigin kadar insansin

bir gün yalan söyleyeceksen eger
birak karsindaki sana güvendigi kadar inansin.

ay isigindadir sevgiliye duyulan hasret
ve sevgiline hasret kaldigin kadar ona yakinsin

unutma yagmurun yagdigi kadar islaksin
günesin seni isittigi kadar sicak.

kendini yalniz hissetigin kadar yalnizsin
ve güçlü hissettigin kadar güçlü.

kendini güzel hissettigin kadar güzelsin..
iste budur hayat!

bunu hatirladigin kadar yasarsin
bunu unuttugunda aldigin her nefes kadar üsürsün
ve karsindakini unuttugun kadar çabuk unutulursun

çiçek sulandigi kadar güzeldir
kuslar ötebildigi kadar sevimli

bebek agladigi kadar bebektir
ve herseyi ögrendigin kadar bilirsin bunu da ögren,

sevdigin
kadar
sevilirsin...

20 Nisan 2009 Pazartesi

Ottonun üstü Balkon ve Kafasını Sallayan Yabancı Kız

y.. adlı überşahsiyetin haftasonu yok ben buraya gittim içtim gibi başlayan lakayıt bir yazının ardından sonucu aşk ilişkiler ve bıdı bıdı üçgenine bağlayınca dedim ki ben de anlatayim birşeyler. Evet çok kıskancım.
Arkadaş kısmısını nevizadede beklerken ki o sıra hande yener adlı cıstık cıstık kadın balansta çıkıyordu bir ara gireyim mi diye içeri düşündüm. Sonra vazgeçtim. Zaten çok pahalıymış değmezdi. Neyse ordan ara mekan olarak peyote iyi geldi. Ardından asmalı mescide gittik. Hiç bilmediğim bir yer. Evet cahilim. Ev adamıyım ben evet. Tamam vurmayın.. Neyse ottonun üstünde balkon diye bir mekan. Sanki bir ev partisi ortamı. Gayet kalabalık etraftan yabancı sesler. Yabancı derken cidden yabancı bildiğin turist. Neyse bir masanın etrafında toplandık. Biralar geliyor ve ben etrafı izliyorum öyle. Bir kız dikkatimi çekti. Chill out ortama kafasını sallayarak girmiş bir insan. Uzun boylu kısa saçlı ince bir hatun kişi. Oyle bir daldım müziğe ama gözümde cenifırda. Şimdi salladım ismini. Neyse o kafasını sallayarak böyle 2 saat falan kitledi beni. Televizyon gibi izledim... Sonra bitti. gitti.. bizde gittik. bu kadar..

19 Nisan 2009 Pazar

January 19, 1922

What meaning have yesterday's conclusions today? They have the same meaning as yesterday's, are true, except the blood is oozing away in the chinks between the great stones of the law.


17 Nisan 2009 Cuma

Rocket Propulsion (1963)

"An illustrated introduction to an increasingly important branch of science"



Even the most boring title can have amazing illustrations inside. Since the space race included educating children about space, books included rocket pictures to make the scientific principles interesting.

Theory of rockets, how they build rockets and the potential of nuclear rockets are all here.




Briscoe, Mervyn and Gerard Gibbons. Rocket Propulsion. London: Chatto and Windus. (63 p.) 21 cm






This one is an example of a book that was forgotten quickly as science advanced and it became obsolete.




















16 Nisan 2009 Perşembe

Fakir doğup şair ölmek, şair doğup fakir ölmek...



Yaklaşık 7-8 sene öncesi belki, kadiköyde ortak noktada buluştuğumuz arkadaşlarla ortak olmayan şeyleri paylaştığımız bir fanzin çıkarmıştık. Üç sayı çıkarabilmiştik gerçi. Kendi içimizde bir sükse yapmıştık o dönem. Kimsenin okumadığı bir şeyi milyonlar okuyor modunda sevinebiliyorduk. İsmi de S.i.v.ge.d di. (Sıçarken iyi vakit geçirten dergi) Çok edebi bir anlamı var zannediliyor di mi?
Neyse o fanzinde bir arkadaşımızın şiir sayfası vardı. Böyle lakayıt bir dergide nasıl bir şiir sayfası olacaksa. Bir şiirinin ismiydi bu başlıkta yazdıklarım. Etkilemişti beni bayağı. Daha önceden dediğim gibi kısa ve vurucu kelimeler bütünlüğünü severim.
Başka bir şeyden bahsetcektim ama bahsedesim geldi bundan da.

Onu elde edemeyeceğimi bile bile , çok istediğim bir şey için uğraşmanın bir değeri olup olmayacağını düşündüm bugun. Ümit beslemenin iyi olup olmadığı. İnsanı bataklığa daha çok saplanmasına sebep olup olmadığı. Öyle batmayı beklemek yerine çırpınmak. Sonunda boğulacağını bile bile. Hep çırpınan taraf oldum galiba. Ama çırpınan insanları görüncede elimi uzatsam kurtarabileceğimi bilsem dahi eğildim kulaklarına " çırpınma eninde sonunda boğulacaksın" dedim. Ve öylece batmasını izleyip bir çok bataklığın arasından kendi yoluma gittim.
Hala doğrusunun ne olduğunu bilemem o batan insan vücuduna girdiğimde. Çırpınmalı mıyım yoksa durup izlemeli miyim kendimi. Denersem başarabilir miyim? Denemeli miyim?
Bilmiyorum ya... Bulamadım...

Etme


İlahi aşkı Şems, Mevlana ve Konya'yı terk edip Şam'a göçe karar verince, Mevlana "Etme" diye yakarır ona...






Duydum ki bizi bırakmaya azmediyorsun etme
Başka bir yar başka bir dosta meylediyorsun etme

Sen yadeller dünyasında ne arıyorsun yabancı
Hangi hasta gönüllüyü kasdediyorsun etme

Çalma bizi bizden bizi gitme o ellere doğru
Çalınmış başkalarına nazar ediyorsun etme

Ey ay felek harab olmuş alt üst olmuş senin için
Bizi öyle harab öyle alt üst ediyorsun etme

Ey makamı var ve yokun üzerinde olan kişi
Sen varlık sahasını öyle terk ediyorsun etme

Sen yüz çevirecek olsan ay kapkara olur gamdan
Ayın da evini yıkmayı kastediyorsun etme

Bizim dudağımız kurur sen kuruyacak olsan
Gözlerimizi öyle yaş dolu ediyorsun etme

Aşıklarla başa çıkacak gücün yoksa eğer
Aşka öyleyse ne diye hayret ediyorsun etme

Ey cennetin cehennemin elinde olduğu kişi
Bize cenneti öyle cehennem ediyorsun etme

Şekerliğinin içinde zehir zarar vermez bize
O zehiri o şekerle sen bir ediyorsun etme

Bizi sevindiriyorsun huzurumuz kaçar öyle
Huzurumu bozuyorsun sen mavediyorsun etme

Harama bulaşan gözüm güzelliğinin hırsızı
Ey hırsızlığa da değen hırsızlık ediyorsun etme

İsyan et ey arkadaşım söz söyleyecek an değil
Aşkın baygınlığıyla ne meşk ediyorsun etme

Gracias a la vida


İlk olarak yasmin levy den dinledim ben bunu. O sesine hayran kalmıştım. Daha sonra Mercedes Sosa dan dinledim. Onunki daha durgun daha bir dingin geldi. Ama severim ben şarkılarda arada olan çığırtkanlıkları. Kulak rahatsız edici tiz sesler. İtici gelen şeyler insanları ayakta tutuyor... Sonra yasmin levy den dinlemeyi daha çok sevdiğimi farkettim. Ve dinledim...
İnsanın bir şarkı dinleyiş sürecini neden nasıl tadında anlatması garipsenebilir aslında. Ben şarkıdan çok dinlerken ki hal-i ruhiye me bakıyorum. Yada hali ruhiyetime bakıyorum ne bilim doğru yazamıyorum ben bunu. Düşününce hal-i ruhiye komik oldu biraz neyse. Gracias a lavida bitmemesini istediğim bir ilişkinin bitmesinin ardından dinlediğim şarkıdır. Çünkü kesindir bittiği, ilerde filmvari bir dönüş olmayacağı. Sonlanmıştır herşey ve geriye teşekkür etmek kalmıştır. Bu şarkıyı yada ağıt ı yazan Violeta Parra da gracias a la vida yazmıştır sizin için yasmin levyde yorumlar o sesiyle. "Gracias a la vida ,que me ha dado tanto" .. Teşekkürler hayat bana fazlasıyla verdiğin için...

14 Nisan 2009 Salı

Güneşe aşık kardanadam...


Sadece imkansız. Onu bırak resimle başlık çok alakasız. saçma uyaklar ya da kafiyeler bilmiyorum. Edebiyat bilgim hiç bir zaman iyi olmadı...

Eylül Akşamı


Ne kadar alakasız ve anlamsız aslında nisanın 14ünde eylül hissetmek. Düşününce ne hissettiğimize bağlı oluyor yaşadıklarımız. Kötü şeyleri iyi görebilme mallığına erişebiliyoruz bazen. Çok b.ktan bir şeyden muhteşem anlar çıkarabiliyoruz. Ne anlarsak ve istersek onu yaşıyoruz. Anlatılmak istenenle ilgilenmeden, kaygısız bir yaşam.
Belli hedeflerimiz olmuyor, önümüze gelenleri anlamaya çalışırken arkamızdakileri sallamıyoruz pek.
Sıkıldım ben.
Nisanda eylülü yaşamak daha rahat geliyor bu gibi durumlarda. Çok güzel bir havaya bakıp yağmur yağıyormuşcasına ellerini uzatmak. Islanmak. Gülmek. Boş bir şekilde düşünmek. Neyi düşündüğünü bilmeden. Saçmalamak. Yazarken saçmalamak...
Gerçekten sıkılmışım ya. Olsun gene de seviyorum eylül ü yaşamayı. Güneşin verdiği parlaklık gözümü yoruyor...

13 Nisan 2009 Pazartesi

Kapadokya ve Peri Bacaları

Cappadocia Fairy Chimneys
Cappadocia Fairy Chimneys, originally uploaded by voyageAnatolia.

Yeryüzünde doğa ve tarihin içiçe geçtiği böyle bir yer daha yok. Eşsiz bir yer Kapadokya. 60 milyon yıl önce Erciyes, Hasandağı ve Güllüdağ’ın püskürttüğü lav ve küllerin oluşturduğu yumuşak tüf tabakaların milyonlarca yıl boyunca yağmur ve rüzgar tarafından aşındırılmasıyla ortaya çıkmış. Yumuşak tüf kayaların üzerinde sert bazalt şapkalar aşınmadan kalmış ve peri bacalarını oluşturmuş. Tarih boyunca insanlar bu peribacalarının içlerine evler, kiliseler, manastırlar oymuş, bunları fresklerle süsleyerek, binlerce yıllık medeniyetlerin izlerini günümüze taşımış. Bu gün de kaya evler, lüks oteller, pansiyonlar çok ilgi görüyor... Doğrusu kayadan oyulmuş lüks bir mağara odasında konaklamak olağanüstü bir deneyim.

Başlamadan Biten İlişkiler


İnsanoğlu bir garip oluyor civcivlenme dönemlerinde. Yalnızlık çekici geliyor bir süre ardından yalnız olmanın getirdiği duygular sıkmaya başlıyor. Yeni bir ilişkiye başlama ihtiyacı duyuyorsunuz öte yandan ilişkiye başlarkenki o kısır dönemi yaşamak insana zor geliyor. İlk defa ele ele tutuşmak ilk defa öpüşmek, bazı şeyler için beklentiye sahip olmak. Normal bir insanda ilişkinin amacı olan şeylerin bir yerden sonra geçmişinizinde etkisiyle sıktığını farkediyorsunuz. Ve böylece düzgün bir ilişki yaşayamayan saçma adam profiline bürünüyorsunuz. Bir insanla yaşadığınızda beklentiniz sadece onu tanımak ise bu bir sorun yaratmıyor. Ama normalde çiftler için ilk el ele tutştuğumuz yer ilk beraber olduğumuz yer gibi rituellerin sizi pek tınlamadığını farkediyorsunuz. Çünkü bunların sadece hormonel ihtiyaçlar oldugunu görebiliyorsunuz. Kanserli bir hücre gibi sağlıklı insanların arasında göze batıyorsunuz. Tek gecelik adam olmak dışardan çekici gözüküyor. İçerde ise bir insanı tanımaya çalışan birinin acizliğini yaşıyorsunuz. Güven kaybı ortaya çıkıyor. Güvenilmez oluyorsunuz güvenemiyorsunuz. Ve ardından başlayamadığınız ilişkiniz bitiyor. Arkadaş olmadan sevgili olmak işte. Sizi bitiriyor. Kaybetmek istemediğiniz insanı kaybediyorsunuz. Çok değer verdiğinizi düşündüğünüz ilerde onun için bir şürü şeyi yapmayı düşündüğünüz insan size güvenmiyor. Ne kadar güvenini kazanmak istesenizde onun içindeki büyüyü bitirende siz oluyorsunuz. İnsanların beklentilerini karşılayamamaktan öte birden karşılayınca ilişkide bir anlam kalmadığı düşünülüyor. Daha çok tanımak istiyorsunuz tanıyamıyorsunuz. Hoşlanmanın ilersi olan sevmek kısmına geçemiyorsunuz. Karşınızdakinin aslında sizin için ne kadar değerli olduğunu anlatamıyorsunuz. Üsteleyince itici bir adam üstelemezseniz onu kaybetmeyi kabul eden bir insan oluyorsunuz. Ve birşeyleri kabul ettiğiniz zaman içinizdeki o ndan da bir ödün vermiş oluyorsunuz. Geriliyor ve mutsuzlasıyorsunuz. Herkesin gittiği yola bakan yalnız adam oluyorsunuz. Eliniz cebinizde üzerinize yağmur yağıyor... Yaşadığınız mutlulukları ıslatmamaya çalışıyorsunuz en azından. Bir şeyler için uğraşmak size bir anlam katıyor. Ama bunu belli edemiyorsunuz...

10 Nisan 2009 Cuma

Outer Space (1953)


This is a promotional pamphlet from Atlantic Richfield. I assume these were given out at the station when you filled up.






One of my favorite early space books it is a great example of the non-fiction propaganda that was produced for children.












It is also fun to see how early the space shuttle concepts from Von Braun have been included into the visions of the future for children.




This illustration of a space shuttle re-entering the atmosphere still looks timely today .






I also like the cut-away of the space station and the guy on the "space jeep" outside the station. I am sure for the adults at the time this was just more "far out" space stuff to go with the other TV space shows. Little did they know their kids were thinking about a brand new world.

9 Nisan 2009 Perşembe

Vize Saydırmak

Efenim genelde öğrenciler bir derste kalmaktan çok tırsarlar. Dünyanın sonu gibi görülür ama böyle şeyler benim aynı anda 5-6 tane mankenle beraber olmam gibi çok normal ve olağan bir şeydir.
Bu hafta iki sınavım vardı birinin vizesini saydırmadım 20ydi şimdi diceksiniz ulen 20nin neyi sayılır sonra bir girdim çıktım 5 bekleyince keşke saydırsaymışım dedim sonra 3 senedir aldıgım ve gecemediğim diferansiyel denklemler sınavının vizesini saydırdım o da 20ydi. Sonra baktım lan ben hep 20 alıyorum bu nasıl iştir. Neyse böyle bişi işte.

Dünya Bir Kültabağı İçine Güneş Bastırılmış...

Can yücelin şiirinden 2 dize var başlıkta. Zaten şiir 3 dize. Sonuda "ne de izmarit ha" gibi bir şeydi hatırladığım kadarıyla. Bu kadar az kelimeyle bu kadar dolu yazabilmek gerçekten çok zor bana göre. Hep istemişimdir kısa kelimeler dolu cümleler. Ama sarpa sarmıştır demek istediklerim bir yerden sonra.
Neyse iki vize geçti ikisini de eski vizeleri saydırdım haftaya da 2 sınava gircem.. kolay gelsin bana ne diyeyim...

8 Nisan 2009 Çarşamba

Project Apollo (1965)



"It is no longer a dream. In the near future three men will blast off on man's greatest adventure in space..."






Coombs, Charles. Project Apollo: Mission to the Moon. New York: William Morrow and Co. (96 p.) 22 cm. Cloth, DJ. / New York: Scholastic Book Services. (75 p.) 20 cm. Softcover.





The softcover version of this book (from the Arrow Book Club) was one of my favorite books when I was 7 years old.


It was so cool to have this plan laid out so clearly. Plus it was illustrated with these black and white illustrations that looked almost like photographs (NASA Contractor paintings).
















This was future that I was expecting to see. In fact the actual moon landing seemed predictable since i Had seem it illustrated and explained so many times.







On the other hand this illustration is so noble in composition that you can't help feel proud that we were trying to do something so difficult.


















Here are the front and back covers of the soft cover. I love the quote on the back cover: "It is no longer a dream. In the near future three men will blast off on man's greatest adventure in space..."





































Letonya, Riga

Güzel insanlar ülkesi

Sofya’dan sonra ikinci eski Doğu Avrupa ülkesi durağım Letonya’nın başkenti Riga oldu. Genel gözlemim Sofya ne kadar doğulu ise Riga o kadar batılı idi. Riga Sofya’ya göre çok daha gelişmis ve herhangi bir Batı Avrupa ülkesi kentinden de hiç bir farkı kalmamış. AB niçin çok rahat bir şekilde Letonya’yı sınırlarına katıyor, görünce anlıyorsunuz.

Letonya’nın ne endüstrisi var ki bu kadar gelişmiş diyeceksiniz. Şunu belirtmekte fayda var: kısa bir süre içerisinde ancak şehir merkezini ve turistik alanları dolaşabilirsiniz ve bu alanlardaki insan ve mekan gozlemlerinden yola çıkarak genellemeler yaparsınız. Benimki de öyle, yani çok basit gozlemlere dayalı genellemeler.

Şehrin “old town” diye tabir edilen katedrallerin bulunduğu tarihi bolümü baştan sona eski doku korunarak yenilenmiş, türlü türlü restorantlar ve barlar burayı şehrin eğlence merkezi yapmış. Şehirde tek merkez olması, oranın her yönüyle çok iyi bir şekilde sunulmasına yol açıyor herhalde. Bizde Eminönü Sultanahmet bölgesi İstanbul’daki pek çok merkezden sadece biri ve dolayısıyla Riga’da Old town’a gsterilen ilgi bizim ‘old town’a gosterilmemiş. Büyük harflerle mi söyleyelim bilmiyorum. Eminonu-Sultanahmet bölgesi sadece ve sadece turistik bolge olarak pazarlanmali, bçlgedeki turizmle alakali olmayan sektorler başka yere taşınmalı.

Letonya’nın nüfusunun 2,5 milyon civarında olduğunu söyleyelim. Küçük bir Baltık ülkesi. Hangi endüstriler gelişmis bilmiyorum. Orman ürünleri ihracatı ve transit taşimacılıktan gelirleri olduğunu biliyorum ama. Riga’nın nüfusu 800 bin.
Gençler ülkeyi terk etmiş, yaşlılar çogunlukta. Umutsuzluk hakim. Politikacılardan bıkkınlık var. İmza toplayıp İsveç’e başvurmuşlar, bizi sınırlarına kat diye. Halk politikacıların AB’den gelen fonları cebe indirdiklerine inanıyor.

Umutsuzluk hakim ama sokaklarda gördüğünüz lüks otomobil sayısı inanılmaz. Kötü araba yok. (Tabi ki fiyatlar türkiye’nin yarısı). Çok kötü veya vasat evlerde yaşıyorlar ama banka kredisi yardımıyla pahalı arabalara sahipler. Henüz kapitalizme adapte olamamışlar, nasıl harcayacaklarını bilmiyorlar. Gösteriş merakı yüksek veyahut geçmişin acısını çıkartıyorlar. Tabi bunun sonucu da GSHY’nin % 15’I oranında cari açık. Biz % 5’i gördüğümüzde “eyvah kriz kapıda” diye korkarız, onlar % 15’te. Sonuçta kriz ezdi geçti.

Donelim Riga’ya.

Kent merkezi çok temiz. Pekçok eski bina yeniden yapılıyor. Tabi bunlar çok pahalı. Orta sınıfın oturduğu evler eski ve dokük. Binalar boyasız ve kotü görünüyor. Buna karşın sokaklarda lüks araba saltanatı var. Jipler burda da çok moda.
Insanların eğitim seviyesi çok yüksek. Nazik ve temizler. Nufusun % 30’u rus. Letonya bağımsızlığinı kazandıktan sonra letonyalıların Rusya'ya olan öfkelerinin sonucu olarak ruslar bugun ayrımcılığa tabi tutuluyor. Okullarda letonya dili okutuluyor. Rusça ve ruslar yok sayılıyor. Letonyalılar letonyalı çalıştırmayı tercih ediyor.

Para birimi poundla birebir. Harcamalarınızı ona göre yapın.

‘Double café’ Starbucks benzeri bir café zinciri. Her köşebaşında var. Benim hoşuma gitti. Letonyalılar ise Starbucks niçin kendi ülkelerine gelmiyor diye üzülüyor!

“Skyline bar” sehrin merkezindeki Reval Hotel’in 26. katinda. Gidilmesi, görülmesi, eğlenilmesi gereken bir yer. Riga’yı tepeden görmek için de ideal bir yer. Ortamı iyi. Garsonlari sıcak. Kokteyl fiyatları gayet makul. Cuma cumartesi geceleri club’a donüşüyor. Pencere kenarında yer kapmak biraz zor:)

Il Patio iyi bir Italyan restoranı. Onerilir. Fakat üç tane Il Patio var, hangisine denk gelirseniz artık. Daha kaliteli bir yer için Pomodoro önerilir.

Riga’da old town’daki hint restorantina gitmeyin. Meşhur olan bi tane zaten, adını hatırlamıyorum ama. Ne garsonlarını ne de restorantın kendisini sevdim. Burdaki kadin garsonu asla unutmayacagim. Sanki muşteri o, bizse garsonduk.

Sushi için Kabuki restorantı kesinlike öneririm. Fiyatları da İstanbul ile karşılaştırıldığında gayet iyi.

Kahvaltida çig somon olayi da ilginc. Turkiye’de hayatta aklima gelmezdi. Kotu olmuyor ama:)

Pilavi yağsız yapıyorlar, servis yapıldıktan sonra tereyağını siz ilave ediyorsunuz.
Opera binasi çok güzel. Opera salonu küçük ama çok şirin.

Şehrin merkezinde çok guzel parkları var. Opera binasının önündeki parkın içinden bir nehir geçiyor. Bu nehirde sandal sefası yapmanızı öneririm.

Aynı parkın içinde küçük bir köprü var, nikahtan sonra kadınlar soluğu burda alıyorlarmış. Evliliklerinin çok uzun sürmesi ve kimsenin onları ayrımaması için köprüye büyükçe asma kilit takıyorlar ve anahtarını da suya atıyorlar. Kilitlerden birkaçını açmayı denedim ama muvaffak olmadım)) Boşanma oranlarına bakılırsa bu asma kilit bir işe yaramıyor:)

Parkın bulunduğu alan kentin meydanı ve burada Letonya’nın en önemli anıtını göreceksiniz. Özgürlük Anıtı, 1935’te yapılmış. Elerini yukarı kaldırmış kadın heykeli. Kadının ellerindeki üç yıldız ülkeniz üç farklı bölgesini simgeliyor. Ama belirtelim bugünkü Letonya dört bölgeden oluşuyor. Sarhoş İngilizler her zamanki şımarıklıklarıyla bu anıta çişlemişler. Bayağı olay olmuş Letonya’da. 6 gün hapis cezası almışlar. Ama söylenilen eğer onlar Letonyalı olsaydı çok daha ağır ceza alacaklarıydı.

Baltic Gay Pride düzenleniyordu ben ordayken. Çok hararetli tartışmalar sonrasında Gay Pride’a izin verildi. Uluslararası Homofobi günü dolayısıyla Avrupa’nın değişik yerlerinden gelen gayler Riga’da yürüyüş yapmak istemişler. Letonyalılar bu yürüyüşe sert muhalefette bulunmuşlar ama AB’nin ve medyanın baskısı ile yürüyüşe izin verildi. Yürüyüş şehrin merkezindeki parkta yapıldı. Park göstericiler haricinde herkese kapatıldı. Polis göstericileri korumak için çok sıkı önlemler aldı. Parkın dışında gösteriyi protesto eden çok sayıda gösterici vardı. Parkın dışındakiler içerdekilere küfrediyor, içerdeki kızlarsa onlara öpücük gönderiyordu. İki grup da karşılıklı birbirlerinin fotoğrafını çekiyordu. Velakin ben de Riga’da yaşayan Fransız, İsveç, Fin ve İsviçreli bir arkadaş grubuyla yürüyüşe katılıp Letonya demokrasisine ve insan haklarına kişisel katkımı yapmış oldum:)) Karşılığında akşam tv haberlerinde ekranlarda boy gösterdim, ertesi gün Letonya’nın popüler bir sitesinde bir fotoğraf karesinde “bodyguard” tiplemesiyle yer aldım.

Letonyalıların da alışık olmadığı bir etkinlikler dizisine rast gelmişim. Müze günüydü Cumartesi akşamı. Tüm müzeler ücretsiz. Ama asıl önemlisi ücretinden ziyade müzelerde etkinlikler düzenlenmesi. Gece saat 1’e doğru müze önlerinde uzayan kuyruklar vardı.

Riga’nın 60 km dışında bir ulusal park var (Sigulda). Yeşilin her tonu mevcut. Sonbaharda ise sarı ve kırmızının her tonunda yapraklarla ayrı bir güzellikte oluyormuş. Boston’da nasıl bir sonbahar turizmi varsa, insanlar ABD’nin diğer yerlerinden gelip Boston çevresini geziyorsa, Riga’da da sonbaharda insanlar bu bölgeye akın ediyormuş. Hava çok güzeldi ve her taraf inanılmaz şekilde papatya örtüsü ile kaplanmıştı. “Hani saçlarına taç yaptığım çiçekler” şarkısını ilerde daha bir içten söylemek için hemen papatyalardan bir taç yaptım:)

Parkın içerisinde bir kale mevcut. Bence restorasyon biraz restorasyonun ötesine geçmiş , kale yeniden yapılmış ama Letonya tarihi açısından görmekte fayda var. Ayrıca kalenin kulesine çıkarsanız inanılmaz bir manzara bekliyor sizi. Ayrıca kulenin tepesinde imzamı görceksiniz:) (Ben de Letonyalılara özendim) Kaleye giderken yol üzerinde bir müze var. 1200’lerden itibaren Letonya hakkında bilgiler veriyor. Müzde bir duvarda çok orantısız çizilmiş bir Avrupa tarih haritası var, haritaya göre Anadolu Avrupa’nın üçte biri büyüklüğünde. Acaba diyorum haritayı Türk bir duvar boyacısı mı yapmış:))

Sigulda’ya giderken bir mağara var (Gutmanis Cave), anayola 100 mt mesafede. Baltıkların en büyük mağarasıymış. Görünce gülceksiniz, bu mu büyük diye, ama eski kıta yeryüzü şekilleri açısından biraz fakir bu bölgelerde. Mağaranın özelliği buraya kazınılan isimlerde. İsmini kazıyanlar tarih de düşmüşler. 1700’lerde kazınılan isimler de varmış. Halk arasında bir rekabet var, en eski kazınılan ismi ben gördüm diye. Benim gördüğüm en eski tarih 1800’lere ait.
İşte mağara ve mağaranın içinde de ve eşi Katrina bebekleri ile birlikte en eski tarihli ismi arama telaşındalar.


Kalacak yer için bir öneri:Royal Old City Hotel 4 yıldızlı bir butik otel. Konumu çok iyi. Yeni, temiz ve güvenli bir otel. Kahvaltısı gayet iyi. Odayı otelin kendi sitesinden almayın,pahalıdır, başka seyahat sitelerinden alın.

Letonya hakkında iyi bir yazı için bakınız: “Riga’nın kara lekesi: İşgal müzesi”

Oh all to publish

This is a picture of the front of The Guardian's review pages on March 3rd, 1989, nine months before the death of the man pictured. It is the first publication of his beautiful late work Stirrings Still. John Calder published it in a limited edition retailing at £1,000 each (though every copy was signed by the weary author).

I was prompted to dig out the clipping from my yellowing archives by A Piece of Monologue's report on Faber & Faber's new editions of Beckett's plays and fiction. Faber's own pages on the series reveal a welcome new edition of what Beckett himself called Nohow On, a loose trilogy comprising Company, Ill Seen Ill Said and Worstward Ho.

In a letter to the NYRB, Calder explained the origin of the volume and why Stirrings Still could not be included. The good news is that Faber has now added it, thereby completing a Beckett Quartet. The bad news is that Nohow On has been dropped. Instead, the volume has four titles. Ever failed indeed.





On the other side of the page, the Guardian has a review of Stirrings Still by Frank Kermode:
So the end is a matter of muttering, in a voice so low that it does not even deserve an exclamation mark at the end. This is another of Beckett's nihilistic mantras, best mumbled aloud. They are inescapably paradoxical: representing the last possible act of imagination, they also suggest that even this quasi-Berkeleyan man, existing as perceived but almost not perceiving, cannot be represented without payment of tribute, however reluctant, to a specifically human power, not extinguished so long as one can speak of such things.
Beside Sir Frank's words there is a review of Stark by Ben Elton.

6 Nisan 2009 Pazartesi

Space Ship to the Moon (1952)


Mostly my collection is non-fiction but there have to be exceptions to everything. This is a wonderful children's book about taking a trip to the moon.


Reichert, E.C.. Illustrated by Bilder, A.K. Space Ship to the Moon. Chicago: Rand McNally and Co. (27 pp.) 20 cm.


But while fictional there is a lot of scientific fact in the book. My favorite illustration from the book is this one, where the books they take to the moon include a book on orbital mechanics!


I also like how the art reminds of of a "Dick and Jane" book with everyday children having an adventure.






The other illustrations I like include exploring the moon and walking to the "moon dome. An inexpensive visual treat and worth seeking out.











3 Nisan 2009 Cuma

Gemini and Apollo (1964)






Kind of a rough cover on this one but worth seeking out. One of the things I have noticed about these books, many of the extant copies available are ex-library. This is good for me since they are worthless in the book world and sell for only a couple of dollars. The downside is of course the condition is somewhat to very used.







As a collector you are always urged to buy the best copy possible but since this is a collection for interest and content rather than value I often have settled for just getting a copy of something rather than seeking out the best.



Soule, Gardner. Gemini and Apollo. New York: Duell, Sloan and Pearce. (64 p.) 24 cm.


Sub-titled "The next two projects in space" it presents all those conceptual drawings and paintings NASA had been using for a juvenile audience.


Things changed so fast in the next few years it is interesting to see how they thought it would look and what might happen soon.




















This mostly looks like the future that did happen although the lunar module did end up looking a little different.