Kapalıçarşı, İstanbul

Eminönü Meydanı'ndan Kapalıçarşı'ya yöneliyoruz. Kapalı Çarşı 58 sokağı ve 4000 dükkanıyla dünyanın en büyük kapalı alışveriş merkezlerinden birisi. Mücevher, porselen, baharat ve halıcı dükkanlarıyla gizemli doğu uygarlıklarının ticaret merkezi olarak tüm dünyada büyük bir ilgi çekiyor. Çarşı içinde dükkanlar sattıkları mal cinsine göre bir arada... Deri giyim bir yerde, kuyumcular bir yerde toplanmış...

Çarşı, bedesten adı verilen kubbeli yapılardan oluşuyor. İlk bedesten 1455 - 1461 yılları arasından İstanbul Fatihi Sultan Mehmet tarafından inşa ettirilmiş. Muhteşem Sultan Süleyman tarafından da genişlettirilmiş. İstanbul o zamanlarda gizemli doğu uygarlıklarının merkeziymiş. Bugün de bu yönüyle tüm dünyada büyük ilgi çekmektedir.

Sultanahmet Meydanı ve Ayasofya

Eminönü Meydanından Sultanahmet Meydanına yöneliyoruz. Sirkeci'den Sultanahmet meydanına metro ile gidilebiliyor. Ama ben bu antik ve tarihi atmosferin sokaklarında yürümeyi tercih ediyorum. Sultanahmet Meydanı, aynı zamanda antik İstanbul'un hipodromu, spor ve sosyal etkinlikler için kullanılan bir merkezdi. At ve araba yarışları için kullanılan antik pist işaretlenmiş. Ama gerçek pist yerin iki metre altında.

Dünyanın en önemli mimari eserlerinden olan Ayasofya, 1520 yılında İspanya'daki Seville Cathedral'in yapımına kadar yaklaşık bin yıl boyunca dünyanın en büyük katedrali olmuştu aynı zamanda.

Ayasofya 1963 yapımı James Bond filmi Rusya'dan Sevgilerle (From Russia With Love), ve 1999 yapımı "The World Is Not Enough" James Bond filmine de konu olmuştu...

Slide show'daki Fotoğraflarda da görebileceğiniz gibi güneybatı yönündeki minare kırmızı tuğladan yapılmıştır. Diğer üçü ise beyaz mermerden yapılmıştır. Kuzeydoğu minare Sultan II Bayezid, batı yönündeki iki büyük minare ise Sultan II Selim tarafından dünyaca tanınan ve saygı gören Mimar Sinan'a yaptırılmıştır. Minareler Mimar Sinan tarafından bilinçli olarak, Ayasofya'nın statik ve ağırlığını karşılıklı olarak dengelemek ve yapıyı desteklemek amacıyla değişik büyüklük ve ağırlıkta yapılmıştır. Bu dünyadaki ilk sismik ve jeofizik mühendislik uygulamalarından birisidir. Son araştırmaların gösterdiğine göre, eğer bu uygulama yapılmasaydı, şimdi Ayasofya bir yıkıntı halinde olacaktı...

İstanbul'da Bir Boğaz Turundan Görüntüler

İstanbul'a her gidişimde, eğer vapura binmezsem olmaz. Ya adalara bir uzanmalıyım, ya dilenci vapuru da denilen boğaz vapuruna atlayıp bir boğaz turu yapmalıyım, hiç bir şey olmazsa Kadıköy'den bir Eminönü ya da Karaköy'e gidip gelmeliyim. Vapuru izleyen martılara simit atmalıyım. İşte yine o seferlerden birinde Topkapı Sarayı'nın, Aya Sofya'nın denizden görüntüleri.

"Proust, Blanchot and a Woman in Red"

In April, I drew attention to The Cahiers Series from Sylph Editions. Details of the fifth, due next month, have just been released, and it looks particularly desirable:

The cahier comprises three linked pieces by the translator and short story writer, Lydia Davis. First is 'A Proust Alphabet', which gives an account of several words and issues of particular interest, encountered during the author’s recent translating of Marcel Proust's Swann's Way. There follows a short article on the French thinker and novelist Maurice Blanchot, entitled 'The Problem in Summarising Blanchot'. Finally comes a series of dreams and dreamlike moments, recounted in 'Swimming in Egypt: Dreams while Awake and Asleep'. The cahier is accompanied by photographs by Ornan Rotem.

Syntactical healing

He could tell, just from reading the plays, that Shakespeare "obviously" suffered from irregular heart rhythm. Poetry, like the "magnetism" of a faith healer, could repair damaged cells, whereas prose could do the opposite. After being diagnosed with cancer, he came to think that writing his prose treatise ... had destroyed his immune system.

Peter Stothard reports on Ted Hughes' "somewhat eccentric views" and an exchange of letters with Prof John Carey. Add your own punchline.

Always beginning again: Blanchot on Beckett

Scott Pack recently repeated his call for the literary pages of newspapers to "reflect the books their readers actually read" and "for a more interesting and diverse range of titles". While to me these are contradictory demands, I'm all for the latter as it might influence the former. If the literary pages of newspapers don't tell their readers about new books, who - apart from bus shelters - will?

The literary editor of the New York Sun seems to agree. For instance, has Pascale Casanova's Samuel Beckett: Anatomy of a Literary Revolution been reviewed elsewhere? Benjamin Lytal covers it in under 200 words but that's better than nothing. Casanova, he says, "explains Beckett's anxieties of influence vis-à-vis Yeats and Joyce, and pins his aesthetic breakthrough to his contact with abstract painters". Nothing controversial so far then. James Knowlson revealed as much in his biography. But apparently this is "in opposition to the famous French philosopher Maurice Blanchot". Huh, how's that? The answer is that Casanova "accuses Blanchot of carelessly annexing Beckett, reducing him to the passive, archaic function of inspired mediator, charged with 'unveiling being.' Blanchot made Beckett into a prophet, speaking in a vacuum."

Needless to say this is a gross caricature of one of Blanchot's finest essays. Yes, Casanova is writing against a single, eight-page essay! As far as I know, Blanchot wrote only two essays on Beckett: "Where Now? Who Now?" in The Book to Come (1959) and a short tribute "Oh All to End" a year after Beckett's death in 1989. Despite this, according to Lytal's summary, "Blanchot's hierophantic gloss was ... fatally influential in France".

Casanova concentrates on the "social context" of literature. Her previous book offers "the first systematic model for understanding the production, circulation, and valuing of literature worldwide". This is certainly in opposition to Blanchot's critical procedure, yet nowhere in "Where Now? Who Now?" is there "hierophantic gloss" ("the interpretation of sacred mysteries or esoteric principles" says my dictionary). He merely asks why Beckett's Trilogy has this particular form and content.

Why, for instance, does Molloy start off with the "reassuring form of a story" yet has "a movement of unsettling disintegration"? An answer can follow only in the second part, Malone Dies where the proliferation of characters ends and we have one man in a bed openly making up stories, admitting their artifice in order "to fill the void into which [he] feels he is falling." The void, that is, of death. For this reason, Blanchot argues, the book isn't just a rollicking postmodern farce like Flann O'Brien's relatively neglected novels. For Malone's urgency means "the book is no longer just a means of openly lying". Instead it sets up "a clash of artifices where experience is lost". The stories become detached from the experience of the dying man and he becomes detached from the work. He dies to himself and us.

In The Unnamable, we continue without "characters under the reassuring protection of their personal name" or even with a story, it's just "phantoms without substance, empty images revolving mechanically around an empty center that the nameless 'I' occupies". This is "experience lived under the threat of the impersonal". Surely this is straightforward explication of a text; nothing hierophantic at all. Perhaps Blanchot irritates the positivists a little too much next though.

We may be in the presence not of a book but rather something much more than a book: the pure approach of the impulse from which all books come, of that original point where the work is lost, which always ruins the work, which restores the endless pointlessness in it, but with which it must also maintain a relationship that is always beginning again, under the risk of being nothing. (trans. Charlotte Mandell)

The next two parts of the essay then compares the movement of the Trilogy to "the classical form" of literary experience, summed up by Blanchot with reference to the works of Genet and Lautréamont. These are works "in which one sees the writer happily deliver himself from the dark part of himself by a work in which that part becomes, as if by a miracle, the happiness and clarity stemming from the work itself, in which the writer finds a refuge and, even better, the flourishing of his lonely self in a free communication with the other".

Unfortunately, as also evidenced in Genet and Lautréamont "things are not always so simple" because, in the very means of their inspired escape, each writer is opened up to another level of experience. In the relief of becoming a writer, the writer loses the occasion and the means to write. There is no longer any struggle. They have to become non-writers again in order write. So where a socio-political analysis might see in Beckett's Trilogy the cultural echo of a post-war loss of old certainties, Blanchot is saying this experience is common to artists across time precisely because this loss means something; it isn't a line from a textbook. It's why they're artists after all and why (Blanchot's little joke?) they resist "the insignificance of an academic career". The other level of experience is "where we see Michaelangelo become ever more tormented and Goya ever more demon-ridden; we see the lucid, gay Nerval end up hanging himself, and we see Holderlin die to himself".

In the final part of the essay, Blanchot asks how all this came to pass, and suggests it is because the great artists experience the approach of the origin of art, an experience that is threatening both to the artist and the work. The threat is of absolute failure. The writer, now free to explore the infinite space of words and stories, falls outside of the world of his community, outside of any utility, and floats between life and death, "incapable henceforth of dying and incapable of being born, shot through with ghosts, his creatures, in which he doesn't believe and which tell him nothing". All this is evoked in The Unnamable. For this reason, Blanchot concludes, the Trilogy has much more importance for literature than most of the 'successful' works it offers every week. It takes literature as close to its origin without it disintegrating. If this is speaking from a 'vacuum', we have to wonder what positivist critics and reviewers really understand of art, or human life even. And in the month when yet another 'successful work' - Irish at that - was handed by a financial bureaucrat the most prestigious literary prize in the British Commonwealth, this fatal influence is as necessary as ever.

More Booker fallout

The Belfast Telegraph is one of the many newspapers having fun with the fallout from Sir Howard Davies "cocking a snook at the literary establishment", specifically its reviewing culture. David Lister enacts his name with entertaining examples of "literary love-ins" between reviewers and authors. But these reveal not so much the incestuous nature of literary culture as a sour view of friendship.

Back in the primary source, Sir HD complains that too many reviewers are not brave enough to say a novel doesn't work. Even if this were true, by what criteria is a novel deemed not to have worked? Is it by the logic of the novel under review or by the standard of the kind of novel Sir Howard wants to recommend to the public? We're not told. Of course, I think it's the former. As I argued in my blog-review of JM Coetzee's latest novel - a book the Booker judges singled out for criticism - is, on its own terms, a success; that is, a necessary failure. It reverses what it means for a novel to "work". And that, I would say, is one of the distinctions of a literary novel, certainly so late in the literary day. It staggers me that Booker prize judges are so insensitive that they can't see this.

In the next line of his complaints, Sir HD adds that reviewers "don't care whether [novels are] readable or not". Again, what is "readable"? Diary of a Bad year is, I would say, relatively easy to read. On the other hand, I found the opening chapter of On Chesil Beach unreadable - a novel that received a high number of respectful reviews and made the Booker shortlist. Clearly there are different opinions here, but reviewing isn't just about opinion; it's about patient attention to the work. This tends to even out the kind of judgements Sir HD wants. Maybe the chairman unwittingly disapproves of patience. There is evidence to suggest it.

Sir Howard happily admitted to having read submitted novels at a rate of 80 pages per hour. Jeanette Winterson compares this to putting a record on at 78 instead of a 33: "if you've got some bloody idiot who thinks it's great to read at 80 pages an hour when it's not The Da Vinci Code, you're doomed! Well, I am." Sir Howard's responds by misquoting and misrepresenting the reason for her outburst.

Sea Song

Immaterial, my dear Watson

"Daunting tasks are what we live for" Franco Moretti tells John Sutherland in a Guardian interview (thanks to RSB for the link). The task of which he speaks is attempting to combine two things: "a history of literature that works with a much wider field of material".

Ah yes, material, that great literary problem. The interview starts off not with this but with another "problem" of English studies. It is, Sutherland claims, despite huge interest from students choosing to study the subject, "at a dead end". Isn't this where all literary study begins; at the dead end of literature's sublime immateriality? Whatever, let's suppose it is a problem for English studies and it is due, as Sutherland also claims, to "theory":

The new analyses of text that were introduced in the 1960s have rendered the subject, at its cutting edge, incomprehensible to all but the initiated. Semiotics, post-structuralism, marxist-feminism and, above all, deconstruction have split the critical establishment away from the reading public. Deconstruction indeed.

While having little time for the four named fields - particularly when their cutting edges detach any feeling for literature, I'm interested in why Sutherland brings in "the reading public" to create his problem. Since when was "the reading public" not split from academic criticism? And will Moretti's inclusive, socio-historical approach make any difference with volumes containing essays with alluring titles like "Toward a Database of Novelistic Topoi"?

Sutherland seems to think so. Find it on the 3-for-2 stalls tomorrow guys! Moretti, he explains, refuses "to observe the distinctions between high and low literature" and "can talk ... about Sherlock Holmes and Joyce's Ulysses in the same breath." (Joyce's Ulysses? Glad he pointed that out - but why not tell us who wrote Sherlock Holmes?). So, just like any critical theorist in any modern university then. In fact, just like every other voracious reader I know (even those who read only "low" literature). Sutherland seeks intellectual credence for Moretti's democratic tendencies by pointing out that he shares his fascination with Conan Doyle's creation with Umberto Eco, that famous semiotician! Didn't he just tell us there wasn't a problem until people like Eco came along? Maybe he's making an exception. But where will exceptions end? Perhaps when we reach the bedrock of no-names - just "post-structuralists", just "Marxist-feminists". We'll soon see it's individual books that are the problem in the study of novels.

A literary academic himself, Sutherland is author of the new-in-paperback How to Read a Novel. He's written many other critical studies, the majority of which are (apparently) entertaining essays about middlebrow novels from the good-old-days of Victorian fiction when everyone from the lady of the house in her drawing room to the urchin on the street was partaking of Dickensian novels and communing in spiritual harmony. However, at least one literary editor isn't impressed with Sutherland's attention to detail. But this, it seems, is why he's so keen on Moretti: "So large is the literary object, he argues, that reading individual works is as irrelevant as describing the architecture of a building from a single brick".

The daunting task then, to go back to that, is to build "intellectual models" that pose questions to the "mass of information" presented by novels. Information? Is this what novels offer? The "natural sciences and the social sciences have been trying to do [this] for decades" Moretti explains, which is, ironically, precisely how the academic study of English lost confidence in its unscientific procedure and turned, with relief, to semiotics, post-structuralism, Marxist-feminism, deconstruction and, now, it seems, to the New Empiricism. Thankfully, literature has nothing to fear from any of them.

Prize mediocracy

Sir Howard Davies, chairman of the Booker Prize committee, calls for "more diversity in the sort of people who review novels". While the literary editors get on with that, let's also have more diversity in people who judge literary prizes. In this particular case, how about a group of people who have the slightest clue about literature?

Hitchens watch

Martin Amis's buddy speaks at the Freedom from Religion Convention. Pharyngula provides the ghastly details: "Basically, what Hitchens was proposing is genocide."

Richard Seymour reckons he's been proven right. I wasn't arguing.

Current reading

When it had already grown late, Mother suggested that we retire; we wished each other goodnight in front of the weapons cabinet and went to bed.

I'll give you a clue: it's not Jane Austen.

Ayaş Vadisi'nde Bir Keşif Gezisi

Tarihi boyunca birçok medeniyeti barındıran Ayaş, Ankara'nın 57 km batısında, tarihi İpek yolu üzerinde şifalı sıcak suları, geleneksel Türk mutfağı lezzetleri, cumbalı evlerle bezenmiş sokakları, camileri, çeşmeleri, yeşili, tiftik keçisi, dutu, domatesi ev ve el sanatları ile birlikte anılarak tarih kokan şirin bir ilçe...



Doğu ve batı ülkelerini birbirine bağlayan tarihi İpek yolu üzerinde bulunan Ayaş birçok medeniyete beşiklik etmiştir. Osmanlı İmparatorluğu döneminde de önemini yitirmeden günümüze gelmiş tarihi bir dokuya sahiptir. Evliya Çelebi’nin Seyahatnamesine hanları, hamamları, çeşmeleri, camileri, bağ ve bahçeleri ile konu olmuştur.

Ayaş zenginlikleri, tarihi eserleri, kültür varlıkları, şifalı kaplıca ve içmeleri ile tanınır. İlçe ayrıca Ankara'nın sebze ve meyve üretim merkezidir. Yetiştirdiği ürünlerin başlıcaları dut, kiraz, kavun, karpuz, salatalık, biber ve domatestir.

Ayaş (Ayaş) öztürkçe bir isimdir. "Parlak aydınlık gece" anlamına gelir. Bir Türkmen Oymağıdır. Ayas Oymağı, Oğuz Türklerinin Bozok kolu, Gün Han Oğulları, Bayat boyı, Barak obasına bağlı bir oymaktır.

1071 Malazgirt Savaşı'ndan sonra Anadolu'ya giren Türklerin bir kolu olan Süleyman Bey komutasındaki Selçuklu Ordusu 1073 yılında, Doğu ile Batı ülkelerinin çeşitli merkezlerini birbirine bağlayan yol üzerindeki 5 büyük piskoposluk merkezinden biri olan Mnizos'u fethederek, buraya Ayaş Oymağını yerleştirmiştir. Bugün de Ayaş ve çevresinde Oğuz boylarının isimlerini taşıyan Bayat, Afşar, Peçenek, kargın gibi köyler bulunmaktadır.

Ayaş oymağının bir kısmı Toroslar'da, bir kısmı Mersin ve Silifke yolu üzerinde Kızılviran, Kızkalesi, Artıklı, Çavdarlı, Kabaşa, Kızılbağ; bir kısmı da Paşabeyli ve Çukur Köyleri ile Bulgar dağının Pınarbaşı yaylalarında, Gaziantep ve Suriye'nin Halep şehri civarında yaşamaktadır.

Zamanında ünlü Bağdat yolunun önemli bir durağı olan Ayaş adına, ilk defa 1462 tarihli ve 9 no'lu vakıf kayıtlarında rastlanmıştır.

Selçuklular buraya geldiklerinde hem şifalı suyu ve hem de müdafaası kolay olduğu için Karakaya mevkiine yerleşmiş ve bir kale ile kaplıca, inşa etmişlerdir.

Kaplıcanın yanında Kırkevler adı verilen ve halen yıkıntısı bulunan bina Erken Osmanlı dönemine ait bir Ayan yapısıdır. Restorasyonu yapılmaktadır. Karakaya Kaplıcası bin yıldan beri insanlığa şifa dağıtmaktadır.

Arkeoloji

Anadolu'da tarih MÖ. 2000 yıllarında Hititlerle başlar. Çünkü Hititler Mezopotamya'dan aldıkları çivi yazısını ve Hiyeroglifi kullanmaya o tarihlerde başlamışlardır. Arkeolojik kazılardan ve M.T.A. tarafından yapılan incelemelerden Ayaş’ta tarihi devirlerin MÖ. 2000 yıllarında Hititler ile başladığını anlıyoruz. Kazılar ve incelemeler sonucunda bulunan küp mezarlar, Hitit, Frig ve Helenistik devirlere ait seramikler, Çivi yazıları ve Hiyeroglifler bunun bir göstergesidir. Roma ve Bizans devirlerine ait paralar, Roma seramikleri, tarihi Roma hamamı Ayaş’ın tarihi zenginliğini bize anlatmaktadır. Elde edilen maddi kültür belgelerine göre Ayaş ve yöresinde aralıksız yerleşme vardır.

Tarih öncesi dönemlerden beri yerleşme olduğu tespit olunan Ayaş bölgesinde Hititler, Frigler, Galatlar ve Romalılar egemen olmuşlardır.

Türklerin gelişinden sonra XIII. yüzyılın ikinci yarısında Ankara ve çevresi 1354 yılında Orhan Gazi zamanında Osmanlı ülkesine katılmıştır.

Ayaş'ın Meşhur Dutu ve Domatesi

Dut ağaçları ile dolu Ayaş’ ın en önemli meyvesi de tabii ki dut. İlçe İpek yolu üzerinde bulunduğu için eskiden Çin’ den gelen ürünler Ayaş’ tan geçip öyle gidermiş İstanbul’ a. O zamanlar Çin’ de yetişen dut, Ayaş’ ta istediği havayı, suyu bulunca ilçenin her yanında dut ağaçları yetiştirilmeye başlanmış.

Her sene Haziran ayının son pazarında Ayaş Belediyesi Festival Alanında, Ayaş Geleneksel Dut, Tarihi Evler ve Elsanatları Festivali yapılmaktadır.

Ankara’ya ismini veren Ankara keçisi diye adlandırılan Tiftik Keçici üretimi, yetiştirilmesi bakımından Ayaş’ın yeri önemlidir. Uzun, ince, kıvrımlı ve parlak elyaflı tiftiğin Ayaş’ ta üretilmesi dokumacılığı ön plana çıkarmıştır. Hammaddesi tiftik olan sof dokumacılığı (Meşhur Ankara Softu) ilçe ekonomisinde önemli rol oynamıştır. İlçede dokunan softlar parlaklık, incelik ve renk çeşidi bakımından dünyanın her tarafında rağbet görmüş ve diğer ülkelere ihraç edilmiştir. Kurtuluş savaşı sıralarında İngiltere ve Güney Afrika’ ya damızlık tiftik keçilerinin götürülmesi, makine ile yapılan seri üretimin başlaması ve o dönemde ülkenin ekonomik durumundaki bozukluk Ayaş’ taki üretimi azaltmış olsa da son yıllarda Tiftik keçisi üretimi yeniden canlanma göstermektedir.

Tiftik keçisi, tiftik üretimi ve dokumacılığa bağlı olarak ev ve el sanatları gelişmiştir. İlçe tarihinin eski olması nedeniyle çorapçılık, halı dokumacılığı, el dokumacılığı unutulmadan günümüze kadar gelmiştir. Ayrıca İlçede besi ve süt hayvancılığı da yaygındır.

Ayaş ilçesinde 2000 yılından itibaren organik tarıma dayalı faaliyetler hız kazandı. Ayaş Domatesi kalitesi, lezzeti bakımından Ülke pazarında büyük rağbet görmektedir. Ayaş Dut’u olarak anılan dut ve kiraz tamamen organik tarımla yetiştirilmekte Başkent Ankara ve çevresinin %85’ e yakınını karşılamaktadır.

Ayaş’ın tarihi ve kültürü çok eskilere dayandığından, yemek kültürü zengindir. Yüzyıllardır süre gelen bu lezzetlerin başında Tarhana çorbası, Ayaş kapaması, Ayaş güveci, Ayaş sarması, Baklava, Höşmerim, Dutdibi siyer, Gözleme, Bazlama sayılabilir.

Cultural amnesia anyone, part 2

There's more to Clive James' review of Exit Ghost than gossipy prurience. Actually, that "more" means it's still less than a proper review because, apart from the gossip, there's also chat about such pressing cultural matters as the "preponderance" over the years of US writers. This, James says, has drawbacks "in culture as in military strength":

The big guns get a sense of mission, and their very confidence invites questions about their vision, even about their ability to gaze within. Just as Bellow, in his factual writings, never asked himself the awkward question about divisions within Israel, so in his fictional writings he stifled a question that would have multiplied his range: he never made a subject out of his succession of discarded wives, when you would have thought — must have thought — that for a writer otherwise so brilliantly introspective, there lay the essence of his subject. Similarly, Mailer, unceasingly writing advertisements for himself, never delved far enough into his own psyche to make a subject out of his complicity in the death of Jack Abbott's victim: the great writer could face every embarrassment except the one that pierced to the center of his responsibility as a public writer. [...] It is only Roth who takes himself entirely to pieces. Has he been cruel to leave recognizable the outlines of discarded loved ones? Yes. Has he made a subject of that? Yes again.

One of the drawbacks, it would seem, is that writers like Bellow and Mailer haven't provided enough fodder for the prurient, attention-seeking literary critic. Everything here is slanted toward James' self-service: the writers' brilliance lies in "introspection"; Bellow's ex-wives were all "discarded"; Mailer avoids his "complicity" out of "embarrassment". We're being directed to think along with the writer in a way that Bellow, for one, avoids in his novels. His brilliance lies precisely in this ability to disrupt the controlling introspection of the writerly central figure - usually by souls less doubtful than themselves, but also by events such as the aftermath of an accident that haunts Rexler in By the St Lawrence.

The lungs in the roadbed as pink as a rubber eraser and the other organs, the baldness of them, the foolish oddity of the shapes, almost clownish, almost a denial or refutation of the high-ranking desires and subtleties. How finite they looked.

That is his essential subject; the dynamic intermingling of soul and world, mental life and bodily death. This is more than introspection. And it's not as if Bellow's novels are bereft of troubled relationships. James, in comparison to Bellow's subtleties, is a bald intellectual organ.

I'll leave defence of Mailer to those more interested in his work, but then there's that peculiar reference to the big guns' responsibilities as public writers. What on earth are they? It seems to mean taking oneself to pieces. Of the American big guns, James has a problem with Gore Vidal for keeping himself in one piece.

Vidal has never admitted, let alone explored, the question of whether his criticisms of the American power elite might not be compromised by his membership in it. Does he really think, when he argues that F.D.R. tricked Japan into World War II, that the Japanese right wing, currently making a comeback, will not take this as an endorsement of its views?

So Vidal's responsibility is not toward telling it like it is (as he sees it) but to how truth might be used by others? What about any praise he might have for the same power elite; is that compromised? Should he worry that Bush might use it to bomb more civilians? The only option, it seems, is silence. However, James evidently isn't worried by how his own criticisms of Vidal might be used. The form of defence he employs has disturbing consequences. It means any criticism of one's own side is immediately out of order. How dare anyone criticise the system under which they flourish! This was popular opinion in Nazi Germany and Stalinist Russia. But where they had dungeons, we have media gate-keepers writing at length about others' private lives.

James spends much time defending the joys of this relativism: "In effect, Stalin dropped an atomic bomb on his own citizens once a month for as long as he was in power. Mao Zedong staged a My Lai massacre every fifteen minutes." We shouldn't worry, he's saying, because our crimes aren't as bad as our enemies! But again, this is self-serving. One might replace the examples here with Suharto's massacre of a million "Communists" in Indonesia, or his East Timor bloodbath, or with the millions more in Vietnam, or with Reagan's 30,000 dead in Nicaragua, or the death squads in El Salvador, or Pinochet's Chile, or Saddam's Iraq or the million dead in post-invasion Iraq, or even the poverty-stricken millions dying each year in "the developing nations" - dying right now, not just in history books. I wonder how many of these feature in the index to Cultural Amnesia? Once this is done, Vidal's criticisms can be seen as precisely a product of cultural rememberance, of exploring one's membership of the human race rather than arming oneself to the teeth with Received Opinion.

That final phrase is Vidal characterising James' style of argument. It comes from an exchange of letters between the two seven years ago in the TLS over Vidal's "revisionist" take on Japan's entry into World War II. (The phrase then was that FDR "provoked" rather than "tricked" Japan into war - another example of James' spin). James says "the international craze for revisionism ... has essentially been a strenuous effort to offset disappointment at Communism's failure". After a series of lengthy letters, Vidal is finally lost for words. "Surely at the heart of revisionism" he asks "is Socrates' injunction that the unexamined life is not worth living." Oh dear, where's the hemlock?

Ankara Kalesi, Slide Show

Ankara Kalesinde bir sanal gezinti. Slide show.

Eski Ankara'nın pek bilinmeyen sokaklarında bir fotogezi'den görüntüler. Samanpazarı, Atpazarı, Ankara Kalesi, Hisar... Buralar Cumhuriyet öncesi ve Cumhuriyet'in ilk yıllarında, hanlarıyla, hamamlarıyla Ankara'nın merkeziymiş. Şimdi de eski dükkanlar, bakırcılar, kuru gıda dükkanları, antikacılar, sanat galerileri, ressamların ve sanatçıların stüdyoları, otantik kafeler, restoranlar, köfteciler gibi dükkanlarıyla, restore edilmiş konaklarıyla, eski evleriyle, dar sokaklarında hiçbir şeye aldırmadan oynayan, surlardan uçurtma uçuran çocuklarıyla, eski mahalle havasıyla, eline aldığı minik süpürge ile harıl harıl sokağı süpürüp mahalleyi toza boğan minik kız çocuğuyla, özlediğiniz görüntüleriyle, dolaşmaktan ve içine girmekten hoşlanacağınız ilginç bir Ankara köşesi.

Vehbi Koç'un babadan kalma dükkanı da buradaymış. Şimdilerde Rahmi Koç tarafından satın alınan tarihi han restore edilerek müze ve kafe-restoran haline getirildi. Görmeye ve Divan Kafe'nin terasında oturup Galatlardan, Friglerden, Hititlerden ve Romalılardan kalma antik surları ve tarihi pazar meydanını izlemeye kesinlikle değer. Ama eğer fotoğraf çekmeyi seviyorsanız ve akşam üzeri gidiyorsanız kesinlikle yanınızda tripod götürün. Çünkü hava karardıktan sonra da fotoğraf çekmek isteyeceksiniz...


Antik Anadolu Keltlerinden, Galatlardan kalma tarihi Ankara Kalesinde sanal gezinti.

Antik Ankara'nın bilinmeyen, gizemli tarihi.

Cultural amnesia anyone?

I've been slowly reducing a two-foot high pile of old TLSs; ripping out everything I might want to keep. The back page of the first I picked up featured a review of Clive James' memoirs by Christopher Hitchens. The first paragraph refers to James' aspiration "for a mass audience that would be large enough for his elite audience to despise". What happened to the truth at all costs? This copy was also first on the recycling pile.

After a while I took a break and looked at blogs. By coincidence, Conversational Reading was quoting James' latest, interminable review-essay on Exit Ghost:

In the last rumor I heard on the subject [of whether Roth is "in thrall to his virile member"], one of the most luxuriantly beautiful young Australian female film stars had thrown herself at Roth’s feet lightly clad — I mean she was lightly clad, not Roth’s feet — and demanded satisfaction.

And in the next paragraph:

Roth has been catnip for upmarket women all his life, and never not renowned for it. In London, when he lived there, Roth would enter a fashionable drawing room with Claire Bloom on his arm and you would wonder how he had got into the house without a band striking up "Hail to the Chief."

After a while I returned to the pile. Within minutes I opened an edition from February this year with a 5000-word headline review of The Life of Kingsley Amis. The subtitle sums up the review's theme: "Obsession with Kingsley Amis's private life has distorted appreciation of his work". Can you guess the name of the review's author?

Şirince Evleri

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, pire berber, deve tellal iken diye başlayan hikayelerin anlatıldığı gizemli zamanlarda mı bilinmez, dağlarda kaybolan kırk kişinin efsanesi nedeniyle Kırkınca olarak adlandırılmış önceleri bu çok şirin köy... Sonra Şirince olmuş. Şirin çünkü...

Özgün yapısını koruyan şirin köy evlerinde küçük oteller, pansiyonlar, restoranlar, şarap evleri görmeye, kalmaya değer. 100-150 yıllık geçmişleri ve mimari tarzıyla, alt katı taş, üst katı bağdadi sıvalı, şirin küçük otellerin ya da pansiyon hizmeti veren köy evlerinin teraslarında horoz ve kuş sesleri ile uyandıktan sonra, Selçuk dağlarının enfes manzarasını izleyerek, Ege dağlarının çiçek ve kekik kokan tertemiz havasını içinize çekerek, mükellef bir köy kahvaltısı yapabilirsiniz.

Aydın İzmir arasındaki Şirince Köyü Kuşadasına çok yakın. Köyün şirin halkı Rumeli göçmeni. Harika dantel ve iğne oyası işliyorlar. Köy havası içinde tatilinizi geçirebilir, yöreye has şeftali, incir, elma, üzüm, ceviz ve zeytinlerini, keçi peynirini ve dünyaca meşhur Şirince ev şaraplarını tadabilir, bağlar ve şeftali bahçeleri arasındaki güzel yürüyüş rotalarında trekking yapabilir, on kilometre yakındaki Efes antik kentini, sekiz kilometre yakındaki Selçuk ilçesini rahatça ziyaret edebilirsiniz. Yöreye özgün zeytinyağlarının ve zeytinyağlı yemeklerinin, salatalarının tadına doyum olmuyor. Selçuk terminalinden her saat başı köye dolmuş kalkıyor.

Bu güzel fotoğraflar için Nurten Yağcıoğlu'na teşekkürler...

Another day

words

"Here came this noise through the screen"

A couple of years ago, US sportswriter Chuck Culpepper resolved to write a book about an American's experience of the English Premier League. To do so, he decided he needed a team to support. And one night on Match of the Day - March 11th, 2006 to be precise (never to be forgotten) - he saw Pedro Mendes' 93rd minute winner in the Pompey-Man City game and was immediately drawn to the madness at Fratton Park. As a fan of over 30 years standing (and I prefer to stand) I think he made the right choice.

He went on to attend games there during that season's world-historical escape from relegation. "Here was this club in 18th place" he explains to the EPL Talk Podcast, "and yet it seemed like the biggest noise in the world."


The book is out now, and in the US next year with a title less confusing to an American audience. Below is a video of that goal with understated and impartial commentary from the local radio station.

PS: If you want silence, you can always go up the M27.

Metaphysical ache: JM Coetzee's Diary of a Bad Year

When Booker Prize judge Giles Foden brushed aside the challenge of JM Coetzee's new novel as "a piece of radical literary theory" and because "theory is not fiction", I was prepared to let this go as an overstatement based on the novel's apparent aesthetic astringency. From glancing at reviews, the impression was that the novel consisted of self-indulgent essays written by lightly-disguised Coetzee figure with a cursory and slightly pervy sub-plot about his friendship with a much younger woman. I could appreciate how this might not appeal to consumerist demands, even those pretending to Literature. Bring on Mister Pip.

However, now that I've read Diary of a Bad Year, Foden's judgement appears at best incompetent, at worst disturbingly intolerant. To say this novel is "a subversion of the whole commercial and promotional mechanism whereby books are distributed" is about as accurate as saying The Last King of Scotland is about the British constitution. Yes, the novel is aesthetically astringent - the relationships remain formal, the opinions under-developed and on each page the narrative jumps from one voice to another - but these constitute much of the novel's originality as well as providing its emotional and intellectual ballast.

Diary of a Bad Year is an exceptionally moving investigation of what it means to have singular opinions in a plural universe. The short, diverse essays at the top of each page signal a diminishment of writerly power. They might evoke a hollow echo if published alone. At least one reviewer sees this as a problem to the success of the book. Yet if they were more fully-developed, they would crust over what is currently an open wound. And it is the gaping wound with which Coetzee's is concerned. Success, in this sense, would be failure.

The writer character begins by making a distinction between freedom and democracy. He sees the hand-over of power to the state in liberal democracies as irreversible. Freedom is threatened for the sake of democracy. It leads to another brand of totalitarianism. As readers we can agree, disagree or remain indifferent; that goes without saying. The point is: how might our response be included in such opinions? Or rather, how might the opinion appear if it tries to include the plural? How can we reconcile democracy with freedom? Such is the task of the novelist, hence the distinction, albeit narrow, between the author JM Coetzee and the writer in this novel.

The writer asks along the way: "Why can there no discourse about politics that is not itself political?". We might wonder in turn: why can there be no novel that is not also just a novel - a work of a masterful imagination? The questions are essentially the same. To say the least, Diary of a Bad Year is as close to answering as any published this year. The writer praises Harold Pinter's trenchant Nobel acceptance speech for its brave indifference to the scorn it would attract: "there comes a time when the outrage and the shame are so great that all calculation, all prudence, is overwhelmed and one must act, that is to say, speak." The same words can be applied to the form of the novel we're reading, where calculation and prudence would have demanded fully-developed essays and a rounded relationship between writer and muse.

Instead, Coetzee imagines two people of the world - Anya and Alan - with whom he has nothing in common. You know all this from the innumerable reviews. He lusts after the body of one and perhaps for something else. Below the essays, we read his apparently private observations on the couple and how he pursued the "metaphysical ache" Anya aroused in him by getting her to type up his dictaphone ramblings. At first this undercuts the writer's seriousness with the petty concerns of bodily existence. But then Anya's voice appears below his, engaging with his ideas, setting them against her assumptions and suspicions about his person, as well as discussing her own life with Alan, a philistine, commercially-minded brute. This suggests the ache is more than prurient. You might say it is religious (which might answer Nicholas Lezard's question from yesterday).

Then Alan's voice appears too. The intertwining of each separate voice, how one influences the other and how the ideas find their way in the world, encourages us to think not of the specific greatness of the novel with regard to our own readerly demands, but of the possibilities for a different kind of discourse. Not one of self-isolating opinions but something more inclusive, even if isolation (and low sales) is inevitable.

In this case, we can think of a new kind of novel; one that resists both the spirit of impotent scorn to which the isolated writer tends and the self-assured denial of prize-winning novels in which the freedom of the imagination is an unquestioned good. That someone considered fit to judge Britain's most prestigious literary prize did not notice any of this and indeed dismisses such an intrepid novel as "theory", suggests there is something very wrong at the heart of British literary culture.

Controversy over use of speech marks

Eagleton stirs up the campus with attack on 'racist' Amis and son.

Sonbahar Renkleri - İyi Fotoğraf Çekmek İçin - Kadraj Nedir

Henüz güneşin sıcağını üzerimizde hissetsek de 23 Eylül'de ekinoks'la birlikte günler kısalmaya başladı ve sonbahara girdik. Biz hissetmesek de doğa hissetti sonbaharın geldiğini. Yapraklar o parlak kızıl, turuncu, sarı renklerine bürünmeye başladılar. Ekim ayı canlı sonbahar renklerini yakalamak isteyen fotoğrafçılar için belki de en güzel ay.

İşte parlak sonbahar renklerinin fotoğraf çekmeyi sevenleri çağırdığı bugünlerde, fotoğrafçılık ustalarının notlarından kendim için derlediğim püf noktalarını sizinle paylaşmak istedim. İşte dünya ustalarının sırları, yedi küçük, iki çok önemli, dokuz püf noktası, dokuz hatırlatma:

Sonbahar renklerini en parlak ve canlı döneminde fotoğraflamak için o kadar da çok zamanımız yok. O yüzden fotoğraf makinanızı hep yanınızda bulundurun. Eğer bir manzaranın nasıl olsa yarın da orada olacağını düşünüyorsanız yanılırsınız. Hava kapanır, fırtına gelir, gökyüzü renkleri değişir, her şey olur... O yüzden deklanşöre basmayı ertelemeyin.

Sonbaharda güneşin ufuktaki açısı azalmıştır. Bu bilhassa öğleden sonraları renkleri sıcaklaştırır, kırmızı tonları arttırır. En dramatik renkler için güneşin batımından önce fotoğraf çekin ve canlı kırmızı ve turuncu renkleriyle ağaçları çekerken polarize filtre kullanın. İsterseniz doygunluk oranlarını arttırarak renkleri daha da canlı yapabilirsiniz.

Sonbaharda bulutlu günlerin oranı artar. O yüzden bunu detayları odaklamak için bir fırsat olarak değerlendirin. Ama gri gökyüzünden kaçının. Düşen yapraklara, şelalelere ve çevreleyen sonbahar renklerine odaklanabilirsiniz. İsterseniz sonradan photo shop gibi programlarla biraz kontrast sağlayabilirsiniz.

Doğrudan gelen güneş ışınlarının perdelendiği sonbahar günlerinde ışığın yumuşak dağılımı portreler için ideal fırsatlar sunar. O yüzden, yakınlarınızı, insanları, hayvanları fotoğraflama fırsatlarını değerlendirin. Uçuşan yaprakları fotoğraflamayı deneyebilirsiniz. Hatta bir yakınınızdan bu konuda yardım alabilirsiniz. Bir kaç avuç yaprağı havaya savurmaktan kimseye bir zarar gelmez... :)

Işığın azaldığı sonbahar günlerinde tripod'unuzu yanınızda taşımakta yarar var. Böylece uzun poz süreleri verebilir, isterseniz alan derinliğini arttırabilirsiniz. Güneşin batımından sonra bile gökyüzünün nefes kesen renklerini çekebilirsiniz. Tripod taşımanın zor olduğu durumlarda, ışık az değilse monopod da pratik olabilir.

Makro çekim fırsatlarını kaçırmayın. Bol bol makro foto denemeleri yapın. Renk kontrastlarını yakalayın.

Sonbahar yapraklarını ve renklerini içeren geniş açı manzara denemeleri yapın. Hafta sonu gezileri, doğa yürüyüşleri, trekking yaparken, hele gökyüzü de açıksa süper görüntüler yakalarsınız. İlla trekking de yapmak şart değil, akşam işten çıktığınızda bile, hele bir de koyu mavi gökyüzünde beyaz fırça darbeleri gibi duran sirrüs bulutları varsa kaçırmayın. Eğer "Ben Nikon, Canon, DSLR kullanırım, Nikon D80'den başkasını bilmem", ya da "Dual lens isterim ben!" demiyorsanız, "Küçük olsun, cebime girsin, her yere gelsin" diyorsanız Panasonic Lumix 28mm lens compact digital camera önerilebilecek iyi bir geniş açılı kamera seçeneği.

Kadraj çok önemli

Çerçeveleme, yani kadraj, yani vizörden bakınca, (ya da ekrana bakınca) görünen görüntünün neleri içine alıp neleri dışarda tuttuğu, sınırının nereden geçeceği, çerçeve içindeki görüntünün kompozisyonu çok önemli. Hani access kızı reklamlarında ellerini çerçeve haline getirerek kafasında kadraj canlandıran bir yönetmen tiplemesi vardı. Aslında aynı tiplemeyi pek çok yabancı filmden de hatırlıyoruz. Çünkü bu konu aslında, resim, sinema ve fotoğrafçılık sanatında işin özünü oluşturuyor. Tabii bu sahneleri çekenler de sinema profesyonelleri... Yani, kafanızda kadrajı kurmalısınız. Fotoğrafı bir tablo gibi düşünmelisiniz. Tablonuza neleri dahil etmek istiyorsunuz? Nereye koymak istiyorsunuz. Yani Bob Ross resimleri gibi... Hani TRT 2 de programları vardı... Tabii herkes Picasso değil. Bunun için pratik bir yöntem var:

1/3 - Fotoğrafçılığın Altın kuralı - Rule of thirds

Bu aslında resim ve sanat tarihinden gelen bir gelenek. Ya da bir görsel estetik kuralı. Kadrajı, yani vizördeki görüntüyü, üç dikey, üç yatay dilime bölüyorsunuz. Yani görüntüde iki dikey, iki yatay çizginiz oluyor. Fotoğrafını çektiğiniz görüntüdeki önemli noktaları bu çizgilerin kesim noktalarına getirerek bir yerleşim sağlamaya çalışıyorsunuz. Aslında bu kurala uymayan pek çok güzel fotoğraf var. Tabii asıl önemli olan kadrajın sınırları ve kompozisyonu. Ama bu parmak kuralı pratikte size kolaylıklar sağlayan, ve kompozisyonu daha rahat yerleştirmenizi sağlayan bir püf noktası.




Fotoğraf: Wikipedia

Birçok dijital fotoğraf makinaları ekranlarında 1/3 kuralı çizgilerini gösteriyorlar. Ama bunu siz de kafanızda canlandırabilirsiniz. O kadar da milimetrik olmaya gerek yok... Zaten pixel sayısı yüksek kameralarla kadrajı biraz geniş tutup sonradan fotoğrafınızı photo shop benzeri editor programlarıyla keserek çalışmak kolaylık sağlayabilir.

Tabii kadrajdı, altın kuraldı, tüm bunları, düşünüp ayarlarken, bir yandan da deklanşöre basmanızda yarar olabilir. Nasıl olsa parayla değil, artık kimse 35mm film ya da dia filmi çekmiyor. Sonra "Ay kaçtı!" diyebilirsiniz çünkü... :)

I didn't expect a nihilistic Romanian philosopher

Did anyone else's jaw suddenly discover gravity last night watching Michael Palin's New Europe on BBC1? He was on a train to Bucharest and got chatting with a young man reading a book by EM Cioran. Ex-Cardinal Ximénez read from the blurb. It was On the Heights of Despair (scroll down to find a copy of the book).

I feel that I am dying of solitude, of love, of despair, of hatred, of all that this world offers me. With every experience I expand like a balloon blown up beyond its capacity. The most terrifying intensification bursts into nothingness. You grow inside, you dilate madly until there are no boundaries left, you reach the edge of light, where light is stolen by night, and from that plenitude as in a savage whirlwind you are thrown straight into nothingness.

That or ITV3.

Anadolu'da Bir Sipahi Pazarı: Beypazarı

Bu gün sizinle İç Anadolu Bölgesi'nde, Ankara'nın 100 km. batısında, bir Türkmen el sanatları merkezine, gümüş işleme, telkari, bakır dövme, demircilik, saraçlık şehrine, Osmanlı Devleti'nin toprak rejimi ve askeri sisteminin bel kemiğini oluşturan tımarlı sipahi merkezlerinden birisi olan Beypazarı'na gidiyoruz. Yöredeki sipahi beyinin varlığı, ekonomik hayatın yoğunluğu nedeniyle Beğ Bazarı diye adlandırılmış zamanında.

İlk çağda Hitit, Frigya, Galat, Roma ve Bizanslıların, daha sonra da Anadolu Selçukluları ve Osmanlıların egemenliğine girmiş Beypazarı. Roma döneminde, İstanbul'u Ankara ve Bağdat'a bağlayan önemli büyük tarihi geçit yolları üzerinde bulunuyormuş. İlk adı "kaya doruğu ülkesi" anlamına gelen Lagania imiş o zamanlar. Bizans İmparatorluğu'nun piskoposluk merkezi olmuş. M. S. 491-518 yılları arasında hüküm süren Doğu Roma - Bizans İmparatoru Anastasios'un ziyareti nedeniyle şehrin adı, Lagania - Anastasiopolis, Anastasios Kenti olarak değiştirilmiş.

Türklerin, Sultan Alp Arslan komutasında Anadolu'ya girmesinden kısa bir süre sonra Beypazarı ilk Türk akıncıları ile karşılaşmış. Selçuklu yönetimindeki Beypazarı, konum itibarı ile sık sık göç eden Türkmen boylarına yurt olmuştur. Bu boylardan en önemlisi Kayı Boyu'dur. Selçuklu Sultanlığı kendilerine yurt olarak yer göstermiş, Gazi Gündüzalp yönetiminde ilk önce Ankara civarına yerleşmişlerdir. Osmanlı Devleti'nin kurucusu olan Osman Bey'in dedesi Gazi Gündüzalp'in mezarı Beypazarı'nın Hırkatepe Köyü'ndedir.

Selçuklular döneminde Beypazarı, İstanbul - Bağdat yolu üzerinde önemli bir ticaret merkezi olmuştur. Orhan Bey'in Ankara'yı alması ile Hüdavendigâr (Bursa) Sancağı'na bağlanarak Osmanlı yönetimine geçmiştir.



EVLİYA ÇELEBİ SEYAHATNAMESİNDE BEYPAZARI

Evliya Çelebi, Seyahatnamesi'nde Beypazarı'ndan şöyle bahseder:

"Haftada bir gün güzel süslü bir pazar kurulup, bütün kıymetli eşyalar bulunur. Pazarına her hafta etraf köylerinden 10 bin insan toplanır.

Aşağıda şehir iki geniş dere içinde olup 20 mahalle 41 mihraptır. Hepsi 3060 tane iki katlı evleri vardır. Duvarları kerpiçtendir. Yüzeyleri tahta ile kaplıdır. Medrese Darulhadis ve Darulkurrası vardır. Çünkü talebe bilginleri çoktur. Medreseleri kargir değildir. 70 adet çocuk mektebi vardır.

Bağ ve bahçesi çoktur. Bostanlarından bir çeşit kavun olur ki lezzetinden adamın damağı yarılır. Misk ve hamamber gibi kokusu vardır. Şehir halkının çoğu bu kavundan zerde pişirir. İçine tarçın ve karanfil korlar. Muaviye'nin icat ettiği zerdeden tatlı bir zerde olur. Bir çeşit yeşil armudu olup, yuvarlak olduğu gibi dördü beşi de bir okka gelir. Gayet hoş ve suludur. İstanbul'a nice bin kutu armudu pamuklar içinde hediye gider. Bu armudun eşini acem diyarından başka yerde görmedim. Bir çeşit siyah arpası olur ki, gayet yağlıdır. Ata çok vermekten çekinilmelidir. Sahrasında pirinci olur ki, gayet pişkindir. Velhasıl etrafı geniş, eşyası ucuz ünlü bir şehirdir. Şeyh İvaz dede adında bir de türbesi vardır. "



Dünden Bugüne Beypazarı

Beypazarından bahsedip de Belediye Başkanı Avukat Mansur Yavaş'tan, Belediye Encümen Azası Hüsnü Bayram'dan, Beypazarı Belediyesi çalışanlarından ve yediden yetmişe Beypazarı halkının gayretlerinden bahsetmeden geçmek olmaz. Avukat Mansur Yavaş ve Beypazarlılar yalnız Türkiye'de değil dünyada model olacak bir yerel yönetim ve demokrasi başarısı sergilemişler ve sanayileşme ve şehirleşmeden sonra kaderine küsmüş bir kasaba olmak yerine tüm dünyada tanınan bir turizm markası oluşturmayı başarmışlardır. Öyle ki Japon Prensi bile Beypazarı'na gelerek bilgi almış. Beypazarına gelen tur gruplarını başkan ve belediye encümen azaları bizzat karşılamış, bizzat gezdirmiş, rehberlik yapmış, ağırlamışlardır. Üstelik tevazularını bozmamış, kendilerinin ve şehirlerinin bu başarısını sürdürmüşlerdir. Beypazarı halkı da her seçimde kendi siyasi görüşleri ve ülkedeki genel eğilim ne olursa olsun, başarılı yönetimlerine destek olmuşlardır. Darısı her konuda başımıza. Bu değerli ve mütevazi insanlara selam olsun. Beypazarı yolundan Ankara'ya dönerken bir askeri birliğin nizamiyesinde büyük bir yazı bizi karşılıyor: "Vatanını en çok seven, işini en iyi yapandır."

Beypazarını gezdiğimiz bu pazar günü de Belediye Encümen Azası Hüsnü Bayram bizi karşılıyor, kendi arabasıyla gezdiriyor, rehberlik yapıyor, emekli müzik öğretmeni bir beyefendi cümbüşü ile bize Beypazarı şarkıları çalıyor, hepbirlikte söylüyoruz. Belediye Başkanı Mansur Yavaş da, beş dakika da olsa bize katılıyor, bizzat rehberlik yapıyor. Sokakları gezerken bir itfaiye sireni duyuyoruz. Telsizden haber geliyor. "Filanca amcanın evi!" diyorlar. Başkanla birlikte biz de koşturuyoruz. Neyse ki bir şey yok. Biraz kuru dumandan sonra bir şey kalmıyor. Burada herkes amca, teyze, kardeş, evlat, anne, baba... Bu iş böyle oluyor...

Her yıl Haziran ayının ilk haftasında "Geleneksel Tarihi Evler, El Sanatları Havuç ve Güveç Festivali" düzenlenir. Yerli ve yabancı gruplar gösteriler düzenler, konserler verilir, yöresel yemekler ve tatlılar tanıtılır. 2006 yılındaki festivale, iki günde 110 binin üzerinde katılım gerçekleşmiştir.



Hıdırlık Tepesi

Beypazarı'nı ziyaret edenlerin ilk uğrak yeri Hıdırlık Tepesi'dir. İlçenin tüm bölgelerine hakim olan tepeden tarihi konakların ve doğal güzelliklerin ön plana çıktığı şehir dokusunu tüm ayrıntılarıyla seyredebilirsiniz. Ayrıca tepeye dar sokaklardan ve evlerin arasından tırmanırken hem şehrin yaşantısının içine girme hem de güzel fotoğraflar yakalama fırsatını bulacaksınız.



Alaattin Sokak

Restorasyonu tamamlanmış ve hizmete açılmış bir çok Tarihi Konağı barındıran Alaattin Sokak; yöresel ürünlerin satıldığı tezgâhların kurulduğu şehrin en gözde mekanı. Beypazarlı ev hanımlarının el emeği ürünleri tadarak alışverişinizi yaparken sohbet etme fırsatı da bulabilirsiniz.



İnözü Vadisi

Beypazarı'nın kuzeyinde yer alan İnözü Vadisi; doğal bitki örtüsü ve kültürel kalıntıları ile oldukça zengin bir görünüme sahiptir. İnözü Çayı'nın aşındırıcı etkisiyle iki tarafı balık sırtı görünümünde yükselen dik kayalardan oluşan Vadi; doğa sporlarını sevenler için eşsiz güzellikler barındırmaktadır. Vadide trekking yaptıktan sonra sıcak günlerde dere kenarında geleneksel lezzetleri tatmak ya da kış günlerinde ocak başında ateşin sıcağında ısınmak bambaşka.



Kültür Evi - Müze

Nurettin Karaoğuz tarafından bağışlanan konak, 1996 yılından itibaren “Beypazarı Tarih ve Kültür Evi” olarak kullanılmaktadır. Beypazarı kültürünü yansıtan eserlerin, kıymetli madenlerin, antika eşyaların ve Beypazarı tarihine ışık tutan tarihi belgelerin sergilendiği Kültür Evi; görülmeye değer bir Beypazarı mirası.

Halk Evi

Restorasyonu tamamlandıktan seminerler ve çeşitli organizasyonlar için kullanılan Halk Evi'nde hafta sonları siyah beyaz Beypazarı fotoğrafları sergisini mutlaka ziyaret etmelisiniz.



EL SANATLARI

Gümüş İşlemeciliği - Telkari

Gümüş işleme sanatı Beypazarı'na ahilik yoluyla kazandırılmıştır. Ahilik 13. yy. da Anadolu'da görülmeye başlanan esnaf ve sanatkar birliklerine verilen addır. Beypazarı halkı bu sanatı bir iş olarak kabul etmiş ve zaman içinde geliştirmiştir.

Tarih boyunca önemli bir ticaret geçidi olan İpek yolu üzerinde bulunan Beypazarı'nda gümüş madeni yoktur. Eskiden olduğu gibi bugün de gümüş, başka illerden getirilir. Külçe haline getirilen gümüşler eritilip tel haline getirilerek inceltilir. Saf halde olduğu için kolayca bükülen gümüşler, sanatkar tarafından şekillendirilerek süs eşyaları ve takı yapımında kullanılır. Telkâri, ince telden takı süslemeciliğidir. Tel ne kadar ince olursa takının değeri de o kadar artar. Hammaddesi altın ve gümüştür. Altın pahalı olduğundan genellikle gümüş kullanılır. Gümüş takı çeşitleri; kemer, kolye, iğne, başlık ve tılsım olarak sıralanabilir. Telkârideki motifler, doğanın Türk-İslam düşüncesi ile yorumlanışını ve Türk zevkini aksettirir. Beypazarı'nın takıda sembolü "tılsım" dır. Tılsımın etrafı gümüşle süslenerek, kolye olarak takılır.

Bugün Beypazarı'nda yeniden oluşturulan ve hayat bulan bir çarşı içinde gümüş ustaları bir araya toplanmış ve usta, çırak ilişkisiyle bu sanatın geliştirilmesine imkan sağlanmıştır. Büyük bir sabır, el emeği, göz nuru, dikkat ve özenli işçilik gerektiren telkari tekniğiyle işlenip satışa sunulan gümüşler, Beypazarı'nda turizm potansiyelinin artmasına da katkıda bulunmuştur.
Ülkemizde yok olmaya yüz tutmuş sanat kollarımızın ve geleneksel mesleklerimizin canlandırılmasında Beypazarı'nın örnek olmasını diliyoruz.

Dövme Bakırcılık: Beypazarı'nda en çok ilerleyen el sanatlarından birisidir. Beypazarılı ustalar, madeni çekiç ve örs ile döverek güğüm, tencere, tava, kazan, ibrik ve sigaralık gibi eşyalar yapmaktadırlar. Çok eski zamanlardan beri dövme tekniği ile işlenen bakır eşyalar, günümüzde halen yöre halkı tarafından kullanılmaktadır.

El İşlemeli Çevreler ve Sırma İşlemeleri: Dokuma ve ince deriden yapılmış, muhtelif eşyalara usullerine göre iğne ile türlü cins ve renkte ipliklerle yapılan süslemelere “İşleme” adı verilmektedir. Beypazarı işlemeleri arasında öne çıkan sırma işlemeli “bindallılar”, yörede her genç kıza annesinden kalan değerli bir elbise olarak kullanılmaktadır. Tülbent, mermerşahi ve tül üzerine sırma ile işlenen, kare şeklinde mendil büyüklüğündeki “Çevre” adı verilen örtüler ise bindallı elbiselerle birlikte yöre kadınlarınca günümüzde halen kullanılmaktadır.

Dokumacılık: Beypazarı'nda bir aile mesleği olarak devam ettirilen dokumacılıkta, pamuk ipliği, suni ipek, ve yün ipliği kullanılmaktadır. Dokuma tezgahlarında kıldan eni dar kumaşlar dokunur ve ondan da kışlık yelek ve şalvar dikilmektedir.



İpekli El Dokumacılığı: Beypazarı'nda günümüze kadar geleneksel olarak süregelen ipek el dokumacılığı, yörede sadece “Bürgü” amacıyla dokunmuş ve halen de bu amaçla devam etmektedir. Kadınların örtünmek için kullandıkları bir tür kıyafet olan bürgüler, erkekler tarafından yapılmaktadır.

Semercilik: Eski tarihlerde oldukça geçerli bir meslek olan semercilik, ulaşım araçlarının zamanla değişmesiyle önemini kaybetmiştir. Beypazarı'nın Bağdat yolu üzerinde bulunması ve kervanların bu yolu kullanması, ilçede semerciliğin çok eskilere dayandığının bir göstergesidir. Beypazarı, bu yüzyılda da semercilik mesleğinin sürdürüldüğü ender ilçelerden biridir.

Saraçlık: Eyer, at takımları, araba koşumları başta olmak üzere deriden ve meşinden çeşitli eşyalar yapanlara “Saraç”, bu mesleğe de “Saraçlık” denilmektedir. Türkler için büyük önem taşıyan bu meslek, Beypazarı'nda halen yaşatılmaktadır.



Demircilik: Örs, çekiç, balyoz ve maşa kullanılarak ateş ocaklarında demire şekil veren demircilerin sayısı azalmış olsa da, 70 yıllık bir tarihe sahip bu el sanatı halen Beypazarı'nda sürdürülmektedir.

SARAY MUTFAĞI

El yapımı tarhana çorbası, taş fırınlarda pişirilerek yine özel güveç kaplarında ikram edilen etli güveci, parmak kalınlığında damarsız ve ince kara üzüm yaprağına sarılan etli dolması, 80 kat ince yufkadan hazırlanan baklavası ve yöresel tatlısı olan höşmelimiyle bu zengin saray mutfağı, tarihi konaklarda ziyaretçilere sunulur. Taş fırınlarda yapılan, tazeliğini bir sene koruyan, çay saatlerinin vazgeçilmez lezzetlerinden Beypazarı Kurusu, Türkiye'de sadece Beypazarı'nda üretilir. Beypazarı Kurusu'nu; hem üretim hem satış yeri olan taş fırınlardan tadarak alabilirsiniz.

Her yıl geleneksel olarak düzenlenen Havuç ve Güveç Festivali'nde yöresel yemek yarışmaları düzenlenerek lezzetler ödüllendirilir. Beypazarı'ndaki zengin yemek kültürünün en önemli nedenlerinden biri ilçenin tarım ürünlerinin zenginliğinden kaynaklanır. Organik tarımla üretilen ürünlerin hızla arttığı Beypazarı'nda hedeflenen, gübresiz, hormonsuz tarımın yaygınlaştırılması. Türkiye'deki havuç ihtiyacının %60'ını Beypazarı'nda yetiştirilen havuç karşılar. Havucun yan ürünleri olan; lokumu ve reçeli bu nedenle havuç suyu, lokumu ve reçeli Beypazarı'nın en değerli ürünlerindendir. Pekmezi ve cevizli sucukları da Beypazarı'nın yöresel ürünlerindendir ve bağlarda yetişen kaliteli üzümlerden yapılır.

Buradan Ayaş'a geçecek ve tarihi Ayaş evlerini, Ayaş bağlarını, ve köylerini gezeceğiz birlikte. Roma kalıntılarını keşfedeceğiz. Devamı..."