"Blanchot at 100" tribute on video

In November 2007, members of the Blanchot community gathered at Bard College to celebrate, in words and music, the hundredth anniversary of Maurice Blanchot’s birth.

You can now watch the proceedings (in English) at Espace Maurice Blanchot. They include Éric Trudel providing a brief introduction and overview of Blanchot's work, George Quasha of Station Hill Press talking about how he first encountered Blanchot’s work, Pierre Joris reading from The Unavowable Community, Robert Kelly reading a tribute to Blanchot written by P. Adams Sitney, and Charlotte Mandell reading from her translation of The Voice from Elsewhere.

Geçmişe yolculuk: İstanbul Hilton

Hilton oteller zincirinin İstanbul'da da bir otel açması için ilk anlaşma 15 aralık 1950 tarihinde imzalandı. Mimari projesi ABD'li Skidmore Dwings ve Merill ile Prof. Sedat Hakkı Eldem tarafından hazırlandı. Temel 1952 yılında atıldı. İnşaat 21 ay gibi kısa bir süre içinde tamamlandı. 10 haziran 1955 tarihinde açılışı yapılan otel hakkında, o günün gazetelerinde şu bilgiler yer alıyordu: Hepsi balkonlu 300 odası bulunan otelde 100'ü kadın 460 kişi çalışacaktır. Oda ücretleri 25-110 lira arasında değişmektedir. Açılış töreni için ABD'den bir uçak dolusu konuk İstanbul'a geldi. Bunlar arasında otelin sahibi Conrad Hilton da bulunmaktaydı.

Geçmişe yolculuk: Orient Express

1872 yılında Belçikalı Georges Nagelmackers'in kurduğu yataklı Vagonlar şirketi, dört yıl sonra uluslararası bir kişilik kazanır; "Uluslararası Yataklı Vagonlar ve Turizm Şirketi". Giderek tüm Avrupa'ya yayılan şirket, 5 Haziran 1883 yılında Paris-İstanbul arasında da ilk Orient Express seferini gerçekleştirir. Paris'ten İstanbul'a yolculuk 87 saat sürer. Seyahat etmek çile değil bir zevktir artık. Bu ilk seferin başarısını Eylül ayında düzenli seferlerin başlaması izler. Şirket, İstanbul'da Pera Palace (Palas) ve Summer Palace otellerini de açarak Avrupalı turistlerin de konforunu sağlar...

Ünlü dedektiflik kitapları yazarı Agatha Christie'de Orient Express'i konu olarak kullanmıştır.

Yerebatan Sarnıcı

Yerebatan Sarnıcı bence İstanbul'da mutlaka görülmesi gereken tarihi yerlerden biri. Sarnıca ilk girdiğiniz andan itibaren muhteşemliği karşısında nutkunuz tutuluyor. Bunda yapılan ışıklandırmanın da etkisi çok büyük. Giriş Türk ziyaretçilere 3 YTL, yabancı ziyaretçilere ise 10 YTL. ve müze kart geçmiyor. Yerebatan Sarnıcı sularında yüzen irili ufaklı balıklarla gerçekten de çok ilginç bir mekan.

Tarihine ve özelliklerine gelince;
Bizans İmparatoru I. Justinianus (bkz: I. Justinianus) tarafından (527-565) bu büyük yeraltı sarnıcı suyun içinden yükselen mermer sütunlar nedeniyle halk arasında "Yerebatan Sarayı" olarak da adlandırılmıştır. Sarnıcın bulunduğu yerde daha önce bir bazilika bulunduğundan "Bazilika Sarnıcı" olarak da bilinir (bkz:Bazilika). Sarnıç uzunluğu 140 m. genişliği 70 m. olan dev bir yapıdır. 52 basamaklı taş merdivenlerle inilen sarnıçta her biri 9 m. yüksekliğinde 336 sütun bulunur. Bu sütunlar her biri 28 sütun içeren 12 sıra meydana getirirler. Sarnıcın tavan ağırlığı kemerler vasıtasıyla sütunlara aktarılmıştır. Bu sütunların başlıkları yer yer farklı özellikler taşır. Bunlardan 98 adeti Korint tarzında (bkz: Korint tarzı) yansıtılırken bir bölümü de Dor tarzını (bkz: Dor tarzı) yansıtmaktadır. Sarnıcın tuğladan örülmüş 4.80 m. kalınlığındaki duvarları ve tuğla döşeli zemini Horasan harcından (bkz: Horasan harcı) kalın bir tabakayla sıvanarak su geçmez hale getirilmiştir. Toplam 9800 m2 alanı kaplayan bu sarnıç yaklaşık 100.000 ton su depolama kapasitesine sahiptir. Sarnıçta bulunan sütunların çoğunluğu silindir biçimindedir. Sarnıcın kuzeybatı köşesindeki iki sütunun altında kaide olarak kullanılan iki Medusa başı (bkz: Medusa başı) Roma dönemi heykel sanatının muhteşem örneklerindendir. Bu başların nereden getirilip kullanıldığı bilinmemektedir. Osmanlı döneminde iki defa restore edilen sarnıcın ilk onarımı 18.yy'da III. Ahmet zamanında Mimar Kayserili Mehmet Ağa tarafından yapılmıştır. 19.yy'da ikinci büyük onarım Sultan II. Abdülhamit tarafından yaptırılmıştır. Sarnıcın ortasına doğru kuzeydoğu duvarı önünde yer alan 8 sütun 1955-1960 yılları arasında yapılan bir inşaat sırasında zarar gördüklerinden kalın bir beton tabakayla kaplanmış ve tarihi dokularını kaybetmiştir. Sarnıç İstanbul'un fethinden sonra bir süre daha kullanılmıştır. Sarnıç 1544-1550 yıllarında Bizans kalıntılarını araştırmak üzere İstanbul'a gelen Hollandalı gezgin P.Gyllius tarafından keşfedilmiştir. Sarnıç Cumhuriyet döneminde de pek çok kez onarılmıştır. En son 1985-1987 yılları arasında yapılan restorasyonda 50.000 ton çamur çıkarılarak, yürüme platformlarının yapılmasıyla hizmete açılmıştır.






I. Justinianus: 527-565 yılları arasında Doğu Roma İmparatorluğu'nun hükümdarı olmuştur. Roma hukukunda yaptığı reformlarla anılır. Ortodoks Hıristiyanlarca "Aziz" olarak kabul edilmiştir. Karısı Teodora ile beraber ülkesine düzen ve birlik getirmiştir. İmparatorluğun her yanını kiliseler, kaleler ve hastanelerle donatmıştır. Bunlar arasında en ihtişamlısı Ayasofya (Hagia Sophia) kilisesidir.
Korint tarzı: En dikkati çeken özellikleri sütun tabanının süslü olması ve sütun başlığının ters dönmüş bir çan şeklini almasıdır. Bu başlık Kenger bitkisinin (yaban enginarı yaprağı biçiminde bir bezeme motifi) yapraklarıyla bezeli olurdu.
Bazilika: Erken hıristiyan ve ortaçağ mimarilerinde yan geçitleri bulunan galerili veya galerisiz kilise.
Dor tarzı: En ayrıntısız Yunan mimari düzenidir.
Horasan harcı: Eski dönem yapı ustalarının dayanıklılığı arttırmak amacıyla kullandıkları malzemenin içine yumurta akı, kan, peynir, reçine, pişmiş toprak gibi katkı maddeleri ile hazırladıkları harç çeşidi. Bazı uygulamalarda saman, bitkisel lifler ve insan saçları da kullanılmıştır.
Medusa başı: Yunan mitolojisinde gözlerine bakanı taşa çevirdiğine inanılan yılan saçlı, keskin dişli, dişi mitolojik karakter.

Yerebatan Sarnıcı fotoğrafları

700th post, on Coetzee and the question of philosophy and fiction

I hope the recent flurry created by Two Paths for the Novel, Zadie Smith's landmark NYRB review-essay, is a promise of more to come. More from Zadie Smith and more from the critical ferment her apparent Kehre has begun. Not, of course, that it would be anything new. As Stephen Mulhall explains in The Wounded Animal, subtitled J. M. Coetzee and the Difficulty of Reality in Literature and Philosophy - another must-read due in the early days of 2009 - the difficulty is as old as Western thought.

The formidable extract from Mulhall's book offered by Princeton UP begins with Plato's expulsion of the poets from "the just city, the philosophical republic". The rule was made because, among other things, the poets "engage and incite our emotions while bypassing our rational faculties". Of course, that's why we tend to read poets and novelists rather than philosophers. What's welcome here is that rather than arguing for or against either side of the ancient quarrel, Mulhall (a Post-Analytic philosopher at Oxford) examines the significance of Plato's use of "striking quasi-poetic imagery" and dramatic dialogues "in conveying his message of the superiority of philosophy to literature". He asks:

Is this best understood as an essentially dispensable or ornamental feature of his enterprise? Or as an adroit attempt to turn the resources of poetry against itself, addressing philosophy’s audience in the terms most likely to motivate them in their presently benighted, cave-dwelling state, but in such a way as to bring about their emergence from it, to effect a species of self-overcoming that leaves the literary definitively behind us? Or as a revealing indication that poetry is always already internal to the precincts of philosophy’s republic, incapable of being excised without depriving philosophy of resources without which it cannot achieve its goals?

The same questions, turned around, might be asked of Coetzee's recent novels. Coetzee has upset many, including those who should know better, by engaging in overt dramatising of philosophical (or, more specifically, ethical) questions. In Elizabeth Costello in particular, he seems to be moving towards Plato's relegation of reverie because the work appears to be concerned with these questions and not with providing consumers with the customary daydream of storytelling. Why then, in the most traditional literary way, have I been most moved and thrilled by Elizabeth Costello, and left relatively indifferent (though still moved and thrilled) by the earlier, more traditional novels such as Disgrace?

Mulhall's new book might help me to find a fuller and clearer answer than I am inclined to give here (that, as much as any other, critical and philosophical exigencies can and must be part of a new breed of fiction). "How far" he wonders "is Plato's deeply determining way of understanding the relations between philosophy and literature itself determined by certain ideas ... that any genuine philosopher must recognize as themselves open to philosophical question?". Again, the question can be rewritten for the writer: how far is our understanding of the mesmeric shadows flickering on the corporate publisher's cave determined by certain ideas that any genuine novelist must recognise? What Coetzee has begun seems to be continued by philosophy:

The wager motivating this study is that Coetzee's Elizabeth Costello gives us good reason, as philosophers, to open just these ideas and assumptions to question; but that she does so in ways that can properly be understood only if we understand that our primary relation to her is as a literary creation. The Lives of Animals is an attempt by a master of literature to put philosophy in question; and whatever philosophers ultimately come to think is the right way to answer the questions this text poses, they will have failed altogether to meet that challenge if they fail to take seriously the fact that the questions themselves are at once possessed of a recognizable philosophical warrant, and yet irreducibly posed by and through literature.

Uyumak gerekiyor Bazen

Bir şişenin dibini görmeden içmeyi bırakabilmekti belki hayatı sorunsuz yaşamak... aradığını bulduğun anda kaybedebilmeyi gururune yedirebilmek gibi bir şey olsa gerek yalnızlık... yaşlandım artık...sadece uyku...

Meine Preise update

Suhrkamp has more thrilling information (in German) on its new Bernhard prose work (his own term for his books) due next month. It is a complete work in nine chapters and an appendix.

"According to Thomas Bernhard, the art of exaggeration can also take the form of understatement. In the sense of such understatement, the publication of My Prizes is a sensation."

And talking of Bernhard, don't miss The Chagall Position's excellent post on Bernhard's speech attribution tags. I wonder if Lionel Shriver would approve.

There it was

December has not been blog-friendly to me. The year began with hospitals and has now ended with them. 2009 should offer time for more than linking, perhaps even more book reviews. In the first few months, I'm looking forward to reissues of Peter Handke's early novels (the Slow Homecoming trilogy and Short Letter, Long Farewell), to the heroic translations of Jonathan Littell's The Kindly Ones and Jacques Roubaud's The Loop (part two of The Great Fire of London sequence) and ... and ... to volume one of The Letters of Samuel Beckett.

Such happy wonder leads me back to Fall Day, the first of Robert Kelly's three poems in Conjunctions' Winter 2009 Poetry Festival.

This is the meaning of childhood:
you do not exist. The Count of Monte Cristo
is waiting to become you
he has a sword he has a girl at either elbow
offering him green wine and hashish paste.
You have read about the world now here it is.

17. Yüzyıl Topkapı Saray Müziği

Bilmezlikle sevdim seni,
Yeter naz eyledin yeter,
Dillere düşürdün beni,
Yeter naz eyledin yeter...

Yeter ağlattın gülelim,
Derdime derman bulayım,
Doğrusunu söyleyeyim,
Yeter naz eyledin yeter...

Ali Ufki ya da Polonyalı ismiyle Wojciech Bobowski. 17. yüzyıl Topkapı Sarayındaki Marco Polo... Polonyalı bir müzisyen. Osmanlı Sarayındaki gözlemlerini ve derlemelerini Paris ve Londra'da yayınlamış. Ve işte onun orijinal metinlerinden dörtyüz yıldır çalınmamış bir 17. yüzyıl Osmanlı müziği. Murat Bardakçı tambur çalıyor ve harika sesiyle, İstanbul Türk Musikisi Devlet Konservatuvarı öğrencisi Yaprak Sayar söylüyor... İşte 400 yıl önce Topkapı Sarayının hareminde bu sesler yankılanmış...

Teşekkürler Yaprak Sayar, teşekkürler Murat Bardakçı...

"Sometimes the writer's never there"

The BBC News site has an audio slideshow of Eamonn McCabe's Writers' Rooms series.

(Link via Oliver Gili)

Raw, unmediated Bacon

"There is an area of the nervous system", Bacon believed, "to which the texture of [oil] paint communicates more violently than anything else." Paintings (some paintings anyway) could mysteriously "unlock the valves of sensation" or of "intuition and perception about the human situation"; could, by seemingly subliminal means, evoke a memory trace of raw, unmediated existence. Somewhere behind this lay Baudelaire and Proust, with their different ideas of involuntary memory. But for Bacon (who also liked to cite Paul Valéry: "modern man wants the sensation without the boredom of its conveyance"), to unlock the valves of his own subconscious was to bring up onto the canvas and "onto the [viewer's] nervous system" an apprehension of life or "being-aliveness" as violent, primordial struggle, redeemed only by an instinctive grace, or a stroke of luck.

From Alan Jenkins' review of the Bacon show at Tate Britain. Thinking against the impulse to assume from this that content or subject matter is a guarantor of such apprehension (what we might call The Illusion at 3AM), I'm reminded of Beckett's quarter essay on Joyce: "His writing is not about something; it is that something itself."

Linking as away of life

Political

This is not déjà-vu. This is déjà double-vu. And it gets worse.

Robert Fisk remembers the Soviet occupation of Afghanistan and asks Have we learned nothing?

One thing at least: it's best to avoid terminally boring neo-Wieseltier ideologues. Perverse Egalitarianism doesn't however, and discusses Adam Kirsch's review of two books by Slavoj Zizek.

To further confound such people, post a public tribute to Chomsky to mark his 80th birthday on Sunday.

Philosophical
Nearby, Larval Subjects finds a Sony Reader-tastic link to a PDF of Terry Pinkard's new translation of Hegel's Phenomenology of Spirit.

Literary

What is fictional, what actually experienced? What difference does it make when the actual experience is told, and in the telling is given structure and meaning in the manner of fiction? Each of Handke’s previous works have asked these questions in various ways; but of them all, Die morawische Nacht may be the most self-reflexive.

Scott Abbott writes about Peter Handke's most recent novel (though most is behind a paywall).

Following Lionel Shriver's nonsense about punctuation in literary fiction, yet in other ways preceding it, Helen DeWitt wonders how Cormac McCarthy, one target of Shriver's complaints, managed to get his style of punctuation into the published work in the first place, and then tells a hair-raising story of her own experience.

Literary, political, philosophical

Why would someone who has devoted so much of his adult life to the study of politics write a book about loneliness? Isn't it a radical departure from the concerns of polity to focus on a subject that on the face of it has nothing to do with our political condition?

Thomas Dumm writes about Loneliness as a Way of Life. See the PDF extract. Writing?

Büyükada

Büyükada'yı her zaman çok sevmişimdir. Sessizliğini, buram buram tarih kokan evlerini, sokaklarını, egzos kokusundan uzak temiz havasını.... Ama ne yazık ki ada'ya gitmek için en soğuk günü seçmişim (fotoğraflardan da anlayacağınız gibi karanlık, puslu bir havaydı). Büyükada ve diğer adalar "Prens Adaları" olarak da biliniyor. Büyükada İstanbul açıklarındak adaların en büyüğü. Evlerin çoğu yazlık olarak kullanıldığı için yazları ada nüfusu oldukça artıyor. Adaların "Prens Adaları" olarak adlandırılmasının sebebi ise bu adaların özellikle Bizans döneminde saray mensuplarının sürgün yeri olarak kullanılması. Özellikle 1950'li yıllara kadar ada nüfusu Rum ve Ermeni çoğunluktayken günümüzde daha çok Müslüman çoğunluk vardır. Ada'nın en eski yapıları Aya Yorgi Kilisesi (Bu kilisede her yıl 23 nisan ve 24 eylül tarihlerinde düzenlenen ayinlerde edilen duaların ve tutulan dileklerin gerçekleştiğine inanılır), İsa tepesi'nde bulunan Rum Yetimhanesi ve 2. Abdülhamid tarafından yaptırılan Hamidiye Camii'dir. Lev Troçki'nin Stalin tarafından sürgün edildikten sonra 1929 - 1933 yılları arasında yaşadığı Nizam mahallesindeki ev ve Reşat Nuri Güntekin'in Maden mahallesindeki evi ziyaret edilecek yerler arasındadır. Adada ulaşım bisiklet yada faytonla sağlanır. Bu araçlardan birini kiralayarak gezi yapabilirsiniz. Ada'da bulunan plajlarda ise yazları denize girebilirsiniz.

Tarihi Yapılar:

- İskele binası'nın mimarı kesin olarak bilinmemekle beraber Vedat Tek olduğu tahmin edilmektedir. Yapım tarihi 1914'tür. Çinileri Kütahyalı Mehmet Emin Efendi tarafından yapılmıştır. (Vedat Tek 1873 - 1942 yılları arasında yaşamıştır. Mimarlık eğitimini Paris Ecole des Beaux Arts'da almıştır. İstanbul'a birçok mimari eser kazandırmıştır).

- Köşkler, çoğunluğu 19.yy sonu ile 20.yy başında yapılmıştır. Ahşap olan bu yapıların çoğu Art Nouveau tarzındadır.

- Rum Yetimhanesi, İsa tepesi'nde kuruludur. 1898 yılında bir Fransız şirketi tarafından otel olarak inşa edilmiştir. Bina 26.000 m2'lik bir alana sahiptir. İzin almadan doğan sıkıntılardan dolayı otel olarak hizmete girmemiş ve zengin bir rum aile tarafından satın alınarak patrikhane'ye bağışlanmıştır. Patrikhane tarafından yetimhane olarak kullanılmıştır. 1970'li yılların başından beri boş tutulmaktadır.

- Hamidiye Camii, 2. Abdülhamit'in emri ile 1895 yılında inşa edilmiştir. 

- Aya Yorgi Manastırı, kayıtlara göre inşa tarihi 1751'dir. Eski kilise olarak bilinir. Yeni kilise olarak bilinen Aya Yorgi Kilisesi ise 1905 yılında inşa edilmiştir.

- Aya Nikola manastırı 1894 yılında inşa edilmiştir.

- Hristos Manastırı İsa tepesi'ndedir. 1597 yılında Patrik Meletios Pigas tarafından kurulmuştur.

- Aya Dimitri Cemaat Kilisesi, adadaki ortodoksların katkılarıyla 1856 - 1857 tarihleri arasında inşa edilmiştir.

- Heset Le Abraham Sinagogu, kumsal semtinde olup 1921 yılında yapılmıştır.

Ulaşım:

Ada'ya ulaşım vapur, deniz otobüsü, deniz taksi ve motor'la sağlanabilir. Anadolu yakasında Bostancı'dan Avrupa Yakası'nda ise Sirkeci'den vapur seferleri vardır. Kabataş ve Bostancı'dan da deniz otobüsü seferleri yapılmaktadır.

Büyükada fotoğrafları 2

Büyükada fotoğrafları

The original is not Laura

Ever since the story broke, I have had no opinion on Dmitri Nabokov's incertitude over the fate of The Original of Laura. Every news update and every call to honour or disobey his father's dying command left me indifferent. And rather than force an opinion out of a concern to engage with the latest literary debate, I pursued disengagement. Now that he's resolved to publish, I realise why no opinion formed: to destroy or to publish is the same act.

In its spectral, unread presence, The Original of Laura is the promise we preserve even after a novel is read and discussed. As it is, unlit, waiting to burn, unopened, waiting to be read, The Original of Laura is always the great work it can never be.

Hoping for a bad review

Like Mr Orthofer at The Literary Saloon, I want to see Novel 11, Book 18, Dag Solstad's latest novel in translation. Unlike him, however, I was disappointed by Shyness & Dignity, perhaps because Paul Binding writing in the TLS said that "Solstad ... shares [Thomas] Bernhard's galvanic anger" and I had expected something more than ordinary. I would not have been interested without that brief comparison.

Reviews often have this trip-flipping effect. Melissa McClements' exasperated reading of Vila-Matas' Montano's Malady was enough to make me go out and buy the book. By happy coincidence, she's reviewed Novel 11, Book 18 too. Before reading it, I braced myself with hope and anticipation for another display of offended sensibilities. "It might be a profound exploration of philosophical ideas" she concludes after a plot summary "but as a novel it’s an emotionless and unsettling read." Oh. Isn't being unsettled an emotion, and are ideas anything other than philosophical?

It's impressive how well McClements uses key words to their full potential: "profound" is here freighted with so much disdain it glows. Still, I would have welcomed an explanation of the title which is what first excited me about his work. Harvill Secker can be forgiven its health-bringing truncation of Montano's Malady for the English market by retaining such a bleak heading. Like Michael Orthofer, however, I wonder why they didn't promote it by sending a copy to European fiction's most enthusiastic Britlitblogger.

"Spear in hand": judging a literary prize

One memorable revelation to be found in Blanchot's Epoch - an edition of Edinburgh University Press' journal Paragraph dedicated to the eponymous author - is that fifty-one years ago Blanchot helped to launch a new literary prize: the Prix de mai [sic]. "The question of literary prizes is an annoying one" begins the wonderfully unenthusiastic launch article he wrote for the newspaper L'Express.

This relic of school speech-days, this habit of getting together, on the part of people without authority nor mandate, to assert that such and such a book, rather than some other, deserves glory, and even to confer glory upon it, this choice which represents nothing so much as the desire of the reading public not to have to choose and to be able to speak about books without ever having to read them, the plots and intrigues that arise as a result, the interests of publishers (here at least there is something solid), the restless movement of curiosity, contentment, and discontent, a mixture of anecdote and untested opinion, which is part and parcel of literary society, the irresistible need, whenever a new literary prize is set up, only to select books that are likely to be popular and thereby acquire an authority of which it is claimed that, once one possesses it, good use will be made of it, albeit that on every occasion what first comes to mind is self-promotion, as though the point is not to celebrate a book, but the prize itself - and alongside this the growing discredit into which all prizes have fallen, hand in hand with the bizarre confidence that one is always ready to have in oneself, the always recurring temptation to try to take advantage of this absurd situation in order to steer it back towards a more promising outcome: one could continue forever listing the consequences each one of us has to face as a result of the habit of literary prizes, a habit which is widespread in the world, but, in France, is already something of an obsession. [Trans. Leslie Hill]

Fifty years on, the obsession has spread. If what he says is all too familiar and true, why did Blanchot get involved? "Perhaps we are all making a mistake" he concedes.

What then is [the judges] intention? This is very precise. What they have in common is the shared thought that there is still something to be expected from the novel. But what is it that they expect? Certainly not more novels ... but precisely books that are slightly different or slightly irregular, which are not yet novels, but give shape to new possibilities, or put a face on what does not yet exist.

The writers associated with the Prix de mai have no other priority than that of sharing their concern for these new possibilities.

Last Thursday, the longlist for the Warwick Prize for Writing was announced; twenty books ranging across forms, not just the novel, not just fiction. See The Guardian's report for the list. One of the reasons I was happy to get involved in judging the prize is precisely the hope to give shape to new possibilities in writing.

One point of order needs to be made: the judges did not choose the longlist. This was left to the 5,000-strong staff and honorary graduates and professors of the University of Warwick. Perhaps for this reason, and because it is the inaugural prize, the list is slightly less radical than we might have hoped (I would have loved some Philosophy and online writing for example). However, as Erica Wagner says, the twenty books won't enable anyone to "fall into the trap of thinking that you always know the sort of book you like to read".

With most of the longlist ahead of me, I will be maintaining my pose alongside the narrator of Vila-Matas' Montano's Malady: "spear in hand, against the enemies of the literary". But does anyone know what happened to the Prix de mai? I can't find a list of winners.

Darıca Hayvanat Bahçesi

Darıca Hayvanat Bahçesi (Boğaziçi Hayvanat Bahçesi ve Botanik Parkı) 1991 yılında işadamı Faruk Yalçın'ın (Türkiye'nin en büyük Nato müteahhitlerinden biri) kişisel girişimiyle açılmış özel bir hayvanat bahçesi. İlk olarak 10 dönüm arazi üzerine Darıca Kuş Cenneti olarak kurulan park şimdi 200 dönümlük bir araziye ve memeliler, kanatlılar, sürüngenler ve akvaryum hayvanları olmak üzere 2 binin üzerinde hayvana sahip. Parkta çeşitli hayvanların yanı sıra 400 türün üstünde de nadide bitki bulunuyor. Parkın içinde ayrıca çocuk parkı, cafe ve hediyelik eşya dükkanı da mevcut. Parkın girişi biraz pahalı olsa da (15 YTL) parkın güzelliğini ve çeşit çeşit hayvanları gördükten sonra verdiğiniz paranın boşa gitmediğini anlıyorsunuz. Özel bir park olduğu için de ödenen paranın hayvanların bakımına gittiğini düşünmek insanı mutlu ediyor. Darıca Hayvanat Bahçesi hafta sonları çocuklarınızı götürebileceğiniz, onlara hayvan sevgisini aşılayabileceğiniz en güzel yerlerden biri. Buraya TEM otoyolu üzerinden Eskihisar sapağına saptıktan sonra ulaşabilirsiniz. Hergün 09.00 - 17.00 saatleri arasında ziyarete açık.

St. Antuan Katolik Kilisesi

St. Antuan Katolik Kilisesi İstanbul'un en büyük ve cemaati en geniş Katolik Kilisesi'dir. Bu Kilise her zaman sevdiğim yerlerden biri olmuştur. Caddedeki onca gürültü ve karmaşaya rağmen buranın huzurlu ve sessiz atmosferi beni her zaman etkilemiştir. Ne zaman İstiklal caddesine yolum düşse içeri girip, mum yakar, dileğimi diler ve biraz oturur dua ederim. Tarihine gelince; Kilise ilk olarak 1725 yılında Osmanlı'da Saray ve devlet hizmetinde bulunan, ticaretle uğraşan katolik ülke vatandaşları ve aileleri için inşa edilmiştir. Şimdiki kilisenin inşasına ise 1906 yılında başlanmış ve 1912 yılında hizmete girmiştir. İtalyan mimar Giulio Mongeri tarafından yeni gotik tarzda betonarme olarak yapılmıştır. İç yüksekliği 23 metredir. Kilisenin avlusuna İstiklal Caddesi üzerinde bulunan birbirine geçitle bağlı iki apartman arasından girilir. Bunlar Caddenin ilk betonarme yapıları olan St. Antoine Apartmanlarıdır ve kiliseye gelir getirmesi için inşa edilmişlerdir. Kilise İtalyan rahipler tarafından yönetilir. Her Salı günü ilahilerle ve org eşliğinde Türkçe ayin düzenlenmektedir. (Her ne kadar bu yasağa kimse uymasa da Kilise içinde ve dışında fotoğraf çekmek yasak olduğundan ben kullandığım fotoğrafları internette bulunan çeşitli sitelerden aldım).


Aziz Antuan (St. Antuan)  zengin bir ailenin çocuğu olarak Fernando ismiyle 1195 yılında Lizbon'da doğdu. Ailesi avukat olmasını istiyordu fakat bir efsaneye göre Lizbon Katedrali'nde şeytanın varlığını hissederek yere haç çizip şeytanı kovdu. Bunun üzerine ailesinden ayrılarak 15 yaşında manastıra girdi. Burada yaptığı çalışmalarla o dönemin önde gelen bilim adamlarından biri oldu. 25 yaşında papaz ünvanını aldı. 1222 yılında Fas'a misyoner olarak gitmeye karar verdi ve adını Antuan olarak değiştirdi.  Bindiği gemi sorunlar yaşayıp Sicilya'ya yanaşınca Fransisken Tarikatı'nın kurucusu Aziz Fransua ile karşılaşıp ondan çok etkilendi. Antuan yaşadığı dönemde birçok mucize göstermiş, ilahiyat okulları kurmuştur. 1231 yılında 36 yaşında Padova'da ölmüştür. Ölümünden sonra da mezarında mucizeler görülmeye devam edince Papa 9. Gregorius tarafından 1232 yılında aziz ilan edilmiştir.


Giulio Mongeri İstanbul doğumlu Levanten bir mimardır. 1930'lu yılların ortalarına kadar dönemin önemli yapılarını tasarlamıştır. Yaptığı binalar arasında Karaköy Palas, Maçka Palas, Bursa Çelik Palas Oteli, Ankara Ulus Ziraat Bankası, Ankara Ulus İş Bankası sayılabilir. 1908-1910 yılları arasında Sanayi-i Nefise Mektebinin müdürlüğünü yapmıştır (Şimdiki Güzel Sanatlar Akademisi). Dönemin ünlü mimarlarının yetişmesine büyük katkılarda bulunmuş, 1953 yılında Venedik'te ölmüştür.

New Thomas Bernhard

The indispensable Austrian Times reports:

German publishing house Suhrkamp has promised a "sensational release" during next year's Thomas Bernhard year. The publishing house will release "Meine Preise" ("My Awards"), a previously-unpublished prose text from 1980.

Does anybody know about this "Thomas Bernhard year"? Don't they mean "century"?

An other Lazarus Project

[A] writer of severely limited register, a reductivist lacking the drive to delve deeper into precisely the characters she thought she knew best, whose times, sadly, came to suit her.

So why was this author's first novel to be published in English accepted as a masterpiece by the literary press? Tadzio Koelb exposes the wholesale abdication of critical responsibility in Irène Némirovsky and the Death of the Critic.




PS: the title of this blog was not meant to imply that Aleksander Hemon's excellent novel The Lazarus Project has received a similar treatment. The "project" refers to both to the discovery of Suite Française and the need to resurrect literary criticism.

Yıllar geçer Siz gidemezsiniz

Günler geçer... Kimi zaman yalnız kaldığınızda düşünmemeye calışırsınız yaşadıklarınızı. Bu uğraş dahi yorar sizi. Bir meşgale ararsınız ruhunuza, bir kaç insan sokarsınız hayatınıza günlerinizi geçirirsiniz. Mutlu olursunuz sevilirsiniz. Ama sevme kısmında hep bir eksiklik hissedersiniz içinizde. Karşınızdaki insanın kötü yönlerini düşünürsünüz hep mutlaka bir eksikliği olmalı dersiniz. O'nla kıyaslarsınız.
O kimdir? geçmişiniz yaşadıklarınız mutluluğunuzdur. O sizin sevdiğinizdir bir kıstastır. Yalnızdır yada biriyledir başkasını sever ama önemi yoktur. O sevdiğinizdir. Bunu bilmek yeterlidir başlarda. En azından kimi sevdiğini bilmek rahatlatır bazı insanları. Yalnız hissettirmez.

Aylar geçer... Yeni bir mevsim görülür dışarıda. İlk önce anlamsız ilişkilerde kendinizi bulmaya çalışırsınız. Başkalarında aramak kendini... Muhtaç olursunuz. Yeni insanlar yeni yaşamlar getirir. Yeni alışkanlıklar... Kabullenemezsiniz. O'nunla bir saati özlersiniz. Beraber geçirdiğiniz günü ararsınız. Aylar geçer, geçmiş saatleri daha benimsersiniz.

Yıllar geçer, siz gidemezsiniz. Kaybolmak gibi bir amacınız olmamıştır aslında ama istersiniz aslında. Yeni bir hayat kurmak kendinize. Yeni insanlar tanımak, sevildiğinizi bildiğiniz bir insanın kollarında uyanmak. Yetmez asla... Aşık mıydım dersiniz. Aşık mıyım hala? gururunuza yediremezsiniz başta. Siz büyürsünüz, yaptıklarınız büyür, hedefleriniz büyür. Kendinize yediremezsiniz geçmişe takılmayı. Zordur aşık olmak. Bir feragattır benliğinizden.

Yıllar geçer, siz hala seversiniz... Zordur O'nu sevmek. Çok şey götürür ruhunuzdan. Ama getirmiş oldukları... Hepsine değer dersiniz.

Biraz Miles Davis az biraz bira ve açlık

Autumn leaves diye bir parçası var miles davis in kesin dinleyin dinlemediyseniz. Kontrbaslığını yapan adam akbank caz festivaline gelmiştide gidememiştim o cok koymustu bak. Neyse açın autumn leaves i biranızı koyun önünüze ve arkanıza yaslanın. Aç olduğunuzu hissederseniz dolaba doğru gidin ve kapağı açıp kapatın. Genelde ben böyle yaparım bakarım dolab bossa kapagı kapatıp tekrar acarım o an bir büyü olup dolabın ıcınden birsürü şeycıkmasını beklerim ama olmaz sonra yerime oturur birama devam ederim. O sıra şarkı bitmiş olur ben yorulmuş. Düş görürüm..

Hidiv Kasrı

Özellikle güneşli havalarda İstanbul'da gidilecek en keyifli yerlerden biri de Anadolu yakası'nda Çubuklu'da bulunan Hidiv Kasrı. Yemyeşil ve kocaman bahçesi'ndeki kafelerden birinde oturup güzel bir kahve yudumlamak insanı havada güzelse çok rahatlatıyor. Hidiv Kasrı şu anda Beltur'a bağlı bir restoran olarak işletiliyor ve hafta sonları açık büfe yemek ve brunch servisi de yapılıyor. Tarihine gelince; Hidiv Kasrı bir zamanlar Mısır Hidivi olan Abbas Hilmi Paşa'nın köşküdür. (Hidiv Osmanlı'nın Mısır valilerine verdiği bir ünvan) Paşa 1903 yılında bu araziyi,  içindeki iki ahşap köşk ve 270 dönümlük bahçesini satın alır. 1907 yılında italyan mimar Delfo Seminati'ye (Delco Seminati olarak da geçiyor). Art Nouveau tarzındaki bu 1000 m2'lik köşkü yaptırır. Zamanında İstanbul'un en büyük gül bahçesine sahip olan bu köşkün en önemli özelliklerinden biri de buharla çalışan ilk asansörlerden birine sahip olmasıdır. (Bu konuda bir bilgiye ulaşamadım ama kendi adıma içindeki süslemelerde kullanılan hayvan figürlerinden buranın bir av köşkü olarak kullanıldığını düşünüyorum). Ana girişte ilk göze çarpanlar ise muhteşem bir çeşme ve çatıya kadar uzanan vitrayla kaplı olan tavandır.  Uzun süre bakımsız kalan kasır 1980'li yıllarda restore edilmiş ve bir süre otel olarak da hizmet vermiştir.

Yaşayan bir tarih: Markiz Pastanesi

Bundan böyle yeni bir gezi yapana kadar İstanbulu anlatacağım elimden geldiğince bu sayfalarda. İlk bahsedeceğim yer benim çok sevdiğim, tarihe tanıklık etmiş bir yer olan Markiz Pastanesi. 23 yıl kapalı kaldıktan sonra 2003 yılında tekrar hizmete giren Markiz İstiklal Caddesi üzerinde Beyoğlu'na kravatsız, eldivensiz çıkılmadığı dönemlerin en önemli simgelerinden biri. Markiz öyle bir yermiş ki şapkasız girilmediği için pastanenin hemen yanında şapka kiralayan bir dükkan bulunurmuş. Tarihinden bahsedecek olursak; Markiz'in girişinde olduğu pasaj olan "Passage Orientale" 1840 olan açılış tarihiyle Pera'nın en eski pasajı. (Pasajın şimdiki adı Passage Markiz). Markiz Pastanesi ise önceleri LeBon (o yıllardaki sahibi Naum Tiyatrosu komilerinden Bay LeBon) adıyla faaliyet gösterirken Avedis Çakır 1940 yılında pastaneyi satın alır ve burada yapacağı çikolata ve şekerlemeleri o dönemde Paris'te üretilen ünlü "Marquise de Sevigne" çikolataları kalitesinde yapmak istediğinden pastanenin adını "Markiz" olarak değiştirir. Duvarlara Fransa'dan getirdiği Art-Noveau tarzı panoları yerleştirir ve pastaneyi vitraylarla süsler. Bu panolar dört mevsim temasını işlemektedir ama kışı simgeleyen pano İstanbul'a getirilirken kırıldığı için duvardaki yerini alamamıştır. Yaz panosu ise daha sonra sökülerek yerine büyük bir ayna asılmıştır. 1970'li yılların başında pastanenin bulunduğu bina satışa çıkarılır ve açılan davalardan sonra maalesef sonuç Markiz'in aleyhine sonuçlanır ve kapanır. Avedis Çakır'da Markiz'i kaybetmenin acısıyla bir süre sonra vefat eder. 1977 yılında Eski Eserler ve Anıtlar Yüksek Kurulu tarafından korumaya alınır. 1993 yılında Aksoy Şirketler Grubu burayı satın alır ve 2003 yılında tekrar hizmete sokar.

Markiz'in geçmiş yıllardaki müdavimleri ise tarihi önemini anlamakta yardımcı olacaktır: Namık Kemal, Şinasi, Tevfik Fikret, Ahmet Haşim, Abidin Dino, Sait Faik, Orhan Veli, Mina Urgan, Atilla İlhan, Haldun Taner ve daha nice isimler. Sonuç olarak Markiz Pastanesi İstanbul'da yaşayan ve bu tip mekanları seven herkesin gitmesi gereken yerlerden biri. En azından bir kahve içmek için. (Bu arada cheesecake'i ve tiramisu'su da bir harika bence deneyin) Dış cephe fotoğrafı www.turkeytravelplanner.com sitesinden alınmıştır

İlişkiler, Wicker Park ve Gerçeklik

On dakika önce wicker park adlı filmi izledim. Gayet hoş sevgiliyle izlenebilecek türden romantik bir film. Bir adam aşık olduğu kızla tanışıyor sonra yolları ayrılıyor adama aşık olan başka bir kız bunlara sorun çıkarıyor bir türlü birleştirmiyor falan sonundada kızla adam her şekilde tekrar birleşiyor. Neyse öküzce anlatımımdan pek bi bok anlamadınız ama filmin ana noktası adamın kıza olan delice aşkıydı aradan seneler geçiyor adam başkalarıyla olmasına rağmen dahi kızın bir sesini duyunca dünyası başına yıkılıyor ve senelerdir kurduğu kariyerini yaşantısını yerlebiredip kızın peşine düşüyor. eee... şimdi filme dörünce bu çok uçuk gözüküyor ama gerçek yaşamda da var bu. Aşık olan insanların normal tepkisidir unutamamak. Peki reel yaşamımızda olmayan ne? karşımızdaki sevgilinin ki genelde kızdır bunlar aşık oldum sana deyince etrafa kaçışması.
Ülkemizdeki abazan miktarının çok olması nedeniyle kızlara aşıtı bir ilgi olduğu muhakkak. Ve bu sebepten dolayı bizim kızlarımızdaki oh osman bana aşık oldu ne güzel şimdide nuri aşık olsun diye ilişkiye bakmaları karşı taraf olan erkekleri en azından abazan olmayıpta adam gibi aşık olan insanları saçmasapan yollara surukluyor.
Yurtdışında herhangi bir kıza seni seviyorum hoşlanıyorum falan dediğinizde kız ya size ters cevap verir sttir olgit der yada bende senden hoşlanıyorum der. Bizim ulkemizde bu biraz değişik kıza senden hoşlanıyorum dediğinizde ne size sie der nede evet ben hoşlanıyorum demez. İlgi görmek yükseltir kızlarımızı. Bunu erkeklere de uyarlayabiliriz ama ben çok görmedim açıkcası.
Sonuçta ilişki yaşamaktan korkan yaşayacağı ilişkide de kendi fiziğine aldırmadan ken bebek tarzı tipler arayan kızların içinde bulunmaktayız.
Bunun sorumlusu tabi ki karşı cinsin abuk ilgisidir. Nam-ı diğer abazanlıktır. Sokakta yüzüne bakmayacağınız kızı sırf yataga atmak için prenses gibi davranan gençliğimizin öküzlüğüdür.
Ha bu kriterlere uymayan hatun kişiler de olabilir ama kaç yaşına geldim anca bir tane gördüm. Bana rastgelmedi açıkcası.O da belki benim öküzlüğümdendir bilinmez.
Sadece sevmekten korkmayın efenim. Sevmiyorsanızda sie demesini bilin.

Karadeniz'den yol manzaraları - 4

Sal - Pokut yaylaları / fotoğraflar